Ο ιατρικός λόγος δηλαδή οι αναπαραστάσεις για την υγεία και την ασθένεια, έχει στο πέρασμα του χρόνου υποστεί πολλές μεταλλαγές. Η ανάλυση των μεταλλαγών του ιατρικού λόγου, συγκροτεί κάθε φορά το αντικείμενο υγεία με διαφορετικούς όρους. Αυτές οι μεταλλαγές όμως γίνονταν μέχρι πρόσφατα μέσα στην οπτική του ιατρικού λόγου που ήταν άμεσα συναρτημένες με την ιατρική έρευνα Είναι ανάγκη να το καταλάβουμε και αυτό είναι μείζονος σημασίας επιχείρημα, ότι αυτό που διακυβεύεται σήμερα δεν είναι η υγεία καθαυτή, αλλά η χειραγώγηση από την πολιτική και οικονομική τάξη, του ιατρικού λόγου για την υγεία. Ο "λόγος" για την υγεία δεν είναι και τόσο αθώος, ιδιαίτερα σήμερα όπου η εκφορά του δεν γίνεται από τους γιατρούς αλλά από τους πολιτικούς.
Το σώμα και οι αισθήσεις –πρέπει να το καταλάβουμε- είναι κοινωνικά και πολιτικά κατασκευασμένα με ποικίλους τρόπους από διαφορετικούς πολιτισμούς και διαφόρους λόγους. Το σώμα δεν είναι δοσμένο, δεν είναι δηλαδή κάτι το φυσικό, αλλά αποτελεί κοινωνική/πολιτική κατηγορία η οποία επενδύεται με διαφορετικά νοήματα που επιβάλλονται και αναπτύσσονται, σύμφωνα με την ηλικία και για διαφορετικά τμήματα του πληθυσμού. Το σώμα είναι λοιπόν, σαν σφουγγάρι, εξ’ αιτίας της ικανότητας ν’ απορροφά μηνύματα. (Synnott, 1993).
Η υγεία είναι μια νέα μορφή του ιατρικού βλέμματος. Από το νοσοκομείο χώρος ετεροτοπίας, περίθαλψης και επανένταξης, [χώρος εγκλεισμού] περάσαμε στην ιδέα της Κοινωνίας η οποία δρα όχι θεραπευτικά αλλά προ – ληπτικά και τελευταία σε μια κοινωνία που δρα κύρια πολιτικά Σήμερα μιλάμε κύρια για βιοπολιτική, τη διαχείριση δηλαδή των πολιτών σε όλους τους τομείς δραστηριότητάς του μέχρι και την κυτταρική του δομή, δηλαδή για μια πειθαρχική κοινωνία. Το ιατρικό βλέμμα μετακινείται στην πορεία του χρόνου από ένα "Πανοπτικό" εξειδικευμένο κέντρο, πχ νοσοκομείο , ψυχιατείο, στο ίδιο το άτομο που κοιτά τον εαυτό του (βλέπω + βλέπομαι), αυτό – ρυθμίζομαι αλλά κύρια το βλέμμα μετακινείται για να ρυθμίσει το άτομο σε όλες τις πλευρές της ζωής του και γίνεται γιαυτό βιο-πολιτικό, γίνεται δηλαδή κάθε άτομο ξεχωριστά, πολιτικό αντικείμενο που χρειάζεται πρώτιστα πολιτική θεραπεία και δευτερευόντως ιατρική θεραπεία.
Το μνημονιακό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα «ανθυγιεινό».και είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινό γιατί πρόκειται για επέμβαση της πολιτικής στον ιατρικό λόγο. Εκείνο που προσπαθεί να επιτύχει η μνημονιακή πολιτική δεν είναι τόσο η μείωση των δαπανών για την υγεία –βεβαίως σημαντική παράμετρος- αλλά η επέμβαση της πολιτικής και οικονομικής τάξης στην διαμόρφωση του ιατρικού λόγου, δηλαδή στην αλλαγή της οπτικής του απλού πολίτη για την υγεία, έτσι ώστε αυτός να αποδεχτεί -με επιχειρήματα δήθεν ορθολογικά –την υποταγή του στο πολικό λόγο, δηλαδή να αποδεχτεί ότι υπεύθυνος για την υγεία του δεν είναι μόνο ο γιατρός, αλλά και ο ίδιος, γιαυτό ως πολίτης χρειάζεται κατά κύριο λόγο πειθάρχηση και μετά αγωγή υγείας.
Οι πολίτες της χώρας μας αισθάνονται τελείως «ανοχύρωτοι» όχι μόνο απέναντι στη φτώχεια αλλά και απέναντι στην αρρώστια. Το ΕΣΥ καταρρέει, όχι μόνο γιατί υπάρχουν δραματικές ελλείψεις προσωπικού, εξοπλισμού και υλικών, αλλά και επειδή εξαθλιώνονται καθημερινά (μισθολογικά και εργασιακά) αυτοί που το στηρίζουν χρόνια τώρα με το ζήλο και το φιλότιμό τους.
Μέσα σε αυτή τη δίνη η πολιτική της λιτότητας και της ασυδοσίας προσπαθεί με επιχειρήματα εκσυγχρονισμού του κράτους να πείσει τους “άφωνους” πολίτες ότι οι γιατροί τους εξαπατούν, οι ίδιοι συμμετέχουν σε μια ανίερη συμμαχία με τους γιατρούς και έρχονται αυτοί δηλ οι πολιτικοί μέσα από θεσμικές ρυθμίσεις να τον τους προστατέψουν, αντικαθιστούν την πολιτική της υγείας με την πολική οικονομία δηλαδή με την πολιτική διαχείριση των σωμάτων και της οπτικής των πολιτών.
Η λέξη εξορθολογισμός είναι ο «φερετζές» της πιο βάρβαρης λιτότητας στον τομέα της Υγείας. Οι στομφώδεις εξαγγελίες του Υπουργού Υγείας και των παρατρεχάμενων του, μιλά για το «νοικοκύρεμα της σπατάλης» για χτύπημα της διαφθοράς, της μίζας και των κομπιναδόρων είναι το προπέτασμα καπνού για να κρύψουν από τον λαό τις άγριες κρατικές περικοπές σε δημόσιες υγειονομικές, φαρμακευτικές και κοινωνικές παροχές, αλλά κύρια να εκτρέψουν τη συζήτηση από το χώρο της ιατρικής όπου ασκείται η υγεία στη βιοπολιτική για το άτομο ή για να το πούμε απλά στη χειραγώγηση των πολιτών με πολιτικούς όρους.
Ο ΕΟΠΥΥ έχει μετατραπεί σε ένα μηχανισμό οικονομικής αφαίμαξης των ασφαλισμένων και πριμοδότησης των «εθνικών /πολιτικών εργολάβων» της Υγείας.
Η ψυχική Υγεία, τη στιγμή της εκτίναξης της ψυχικής νοσηρότητας στα ύψη, εγκαταλείπεται πλήρως, τα κονδύλια περικόπτονται σχεδόν κατά 50%, συρρικνώνονται υπηρεσίες, απολύονται εργαζόμενοι στις ψυχικές δομές και οι άποροι ψυχικά ασθενείς οδηγούνται στον «κοινωνικό Καιάδα»..
Την ίδια ώρα η εξωνοσοκομειακή περίθαλψη έχει μεταβληθεί σ΄ ένα καθημερινό μαρτύριο για τους ασφαλισμένους ακόμα και για το στοιχειώδες, την εξασφάλιση δηλαδή των απαραίτητων φαρμάκων και των αναγκαίων εργαστηριακών εξετάσεων.
Χρέος όλων μας είναι να μην επιτρέψουν να πληρώσουν τη διάλυση του ΕΣΥ οι ασθενείς και οι κοινωνικά αδύναμοι. Οφείλουμε όλοι μας , να υπερασπίζονται με σθένος την ευχερή και δωρεάν πρόσβαση όλων των ασθενών στα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας Πάνω απ’ όλα όμως οφείλουμε να συστρατευτούμε στον αγώνα του λαού μας για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας που εδραιώνεται στην κοινωνία και στη χώρα, και προσπαθεί να μετατρέψει το σύνολο του λαού σε αντικείμενο βιο-πολιτικής διαχείρισης.
Το μνημονιακό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα «ανθυγιεινό».και είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινό γιατί πρόκειται για επέμβαση της πολιτικής στον ιατρικό λόγο. Εκείνο που προσπαθεί να επιτύχει η μνημονιακή πολιτική δεν είναι τόσο η μείωση των δαπανών για την υγεία –βεβαίως σημαντική παράμετρος- αλλά η επέμβαση της πολιτικής και οικονομικής τάξης στην διαμόρφωση του ιατρικού λόγου, δηλαδή στην αλλαγή της οπτικής του απλού πολίτη για την υγεία, έτσι ώστε αυτός να αποδεχτεί -με επιχειρήματα δήθεν ορθολογικά –την υποταγή του στο πολικό λόγο, δηλαδή να αποδεχτεί ότι υπεύθυνος για την υγεία του δεν είναι μόνο ο γιατρός, αλλά και ο ίδιος, γιαυτό ως πολίτης χρειάζεται κατά κύριο λόγο πειθάρχηση και μετά αγωγή υγείας.
Οι πολίτες της χώρας μας αισθάνονται τελείως «ανοχύρωτοι» όχι μόνο απέναντι στη φτώχεια αλλά και απέναντι στην αρρώστια. Το ΕΣΥ καταρρέει, όχι μόνο γιατί υπάρχουν δραματικές ελλείψεις προσωπικού, εξοπλισμού και υλικών, αλλά και επειδή εξαθλιώνονται καθημερινά (μισθολογικά και εργασιακά) αυτοί που το στηρίζουν χρόνια τώρα με το ζήλο και το φιλότιμό τους.
Μέσα σε αυτή τη δίνη η πολιτική της λιτότητας και της ασυδοσίας προσπαθεί με επιχειρήματα εκσυγχρονισμού του κράτους να πείσει τους “άφωνους” πολίτες ότι οι γιατροί τους εξαπατούν, οι ίδιοι συμμετέχουν σε μια ανίερη συμμαχία με τους γιατρούς και έρχονται αυτοί δηλ οι πολιτικοί μέσα από θεσμικές ρυθμίσεις να τον τους προστατέψουν, αντικαθιστούν την πολιτική της υγείας με την πολική οικονομία δηλαδή με την πολιτική διαχείριση των σωμάτων και της οπτικής των πολιτών.
Η λέξη εξορθολογισμός είναι ο «φερετζές» της πιο βάρβαρης λιτότητας στον τομέα της Υγείας. Οι στομφώδεις εξαγγελίες του Υπουργού Υγείας και των παρατρεχάμενων του, μιλά για το «νοικοκύρεμα της σπατάλης» για χτύπημα της διαφθοράς, της μίζας και των κομπιναδόρων είναι το προπέτασμα καπνού για να κρύψουν από τον λαό τις άγριες κρατικές περικοπές σε δημόσιες υγειονομικές, φαρμακευτικές και κοινωνικές παροχές, αλλά κύρια να εκτρέψουν τη συζήτηση από το χώρο της ιατρικής όπου ασκείται η υγεία στη βιοπολιτική για το άτομο ή για να το πούμε απλά στη χειραγώγηση των πολιτών με πολιτικούς όρους.
Ο ΕΟΠΥΥ έχει μετατραπεί σε ένα μηχανισμό οικονομικής αφαίμαξης των ασφαλισμένων και πριμοδότησης των «εθνικών /πολιτικών εργολάβων» της Υγείας.
Η ψυχική Υγεία, τη στιγμή της εκτίναξης της ψυχικής νοσηρότητας στα ύψη, εγκαταλείπεται πλήρως, τα κονδύλια περικόπτονται σχεδόν κατά 50%, συρρικνώνονται υπηρεσίες, απολύονται εργαζόμενοι στις ψυχικές δομές και οι άποροι ψυχικά ασθενείς οδηγούνται στον «κοινωνικό Καιάδα»..
Την ίδια ώρα η εξωνοσοκομειακή περίθαλψη έχει μεταβληθεί σ΄ ένα καθημερινό μαρτύριο για τους ασφαλισμένους ακόμα και για το στοιχειώδες, την εξασφάλιση δηλαδή των απαραίτητων φαρμάκων και των αναγκαίων εργαστηριακών εξετάσεων.
Χρέος όλων μας είναι να μην επιτρέψουν να πληρώσουν τη διάλυση του ΕΣΥ οι ασθενείς και οι κοινωνικά αδύναμοι. Οφείλουμε όλοι μας , να υπερασπίζονται με σθένος την ευχερή και δωρεάν πρόσβαση όλων των ασθενών στα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας Πάνω απ’ όλα όμως οφείλουμε να συστρατευτούμε στον αγώνα του λαού μας για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας που εδραιώνεται στην κοινωνία και στη χώρα, και προσπαθεί να μετατρέψει το σύνολο του λαού σε αντικείμενο βιο-πολιτικής διαχείρισης.
