Δημοσιεύτηκε από
Βασίλη Μεζίκη,
Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 2010
Το επικαιροποιημένο Μνημόνιο υπογράφτηκε πλέον από την κυβέρνηση και την Τρόικα. Σ’ αυτά που παραγγέλνει, περιλαμβάνεται μια λαίλαπα νέων μέτρων που θα φέρουν νέες ανατροπές και θα σαρώσουν ό,τι έχει απομείνει από παροχές στα οικονομικά και ασφαλιστικά, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Κι όλ’ αυτά πρέπει να γίνουν σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, με άμεσες παρεμβάσεις, προκειμένου να ικανοποιηθούν για ακόμη μια φορά οι επιταγές της Τρόικα. Βιώνουμε τραυματικές εμπειρίες από την υπαγωγή της χώρας μας στην Τρόικα και το μέλλον επιφυλάσσει οδυνηρές εκπλήξεις, καθώς θα κληθούμε να σηκώσουμε τα βάρη νέων πρόσθετων επώδυνων μέτρων προκειμένου να εκταμιευτεί η επόμενη δόση του δανείου το πρώτο τρίμηνο του 2011.
Το μέλλον της χώρας σκεπάζει η αγωνία και η αβεβαιότητα. Για άλλη μια φορά εμείς που
ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί με άλλους, καλούμαστε να βάλουμε πλάτη χάνοντας νόμιμα δικαιώματά μας, συρρικνώνοντας συνεχώς τα εισοδήματά μας, καλύπτοντας μαύρες τρύπες από το υστέρημά μας, κάνοντας περικοπές στην καθημερινότητά μας.
Σε αντίθεση με αυτά, το νέο κυβερνητικό σχήμα που προέκυψε μετά τον ανασχηματισμό του Σεπτεμβρίου του 2010, και είναι ένα από τα μεγαλύτερα και τα ακριβότερα των τελευταίων δεκαετιών, στοιχίζει περίπου 5.800.000 € επιπλέον στους Έληνες φορολογούμενους.
Αρμόζει στην πολιτική ηθική αυτή η αντίφαση, όταν οι άνεργοι πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων αφανίζουν νοικοκυριά, το ΕΤΑΚ, η περαίωση, η αύξηση του Φ.Π.Α. σε βασικά καταναλωτικά προϊόντα, οι νεόπτωχοι, οι νεοάστεγοι, η μετανάστευση των νέων, η υγεία, η Παιδεία κι ένα σωρό άλλα θέματα βρίσκονται στην κορύφωση του προβλήματός τους;
Βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτκτης ανάγκης ή αν θέλετε με τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι. Η οικονομία μας μοιάζει με σουρωτήρι που προσπαθούμε να το γεμίσουμε νερό. Οικονομικά είμαστε
Δούλοι
Νέας
Τάξης πραγμάτων, που έχει στόχους το κτύπημα του οκτάωρου, την επέκταση της μερικής απασχόλησης, τις περικοπές μισθών, συντάξεων, δώρων, επιδομάτων και κοινωνικών παροχών, φόρους, νέο χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, απολύσεις, φτώχεια και σύνθλιψη των κατακτήσεων δεκαετιών που ικανοποιούν ζωτικές ανάγκες των κοινωνικά χαμηλών στρωμάτων. Τα ελληνικά νοικοκυριά βρίσκονται σε απόγνωση. Όλες τις εργασιακές ομάδες και τους συνταξιούχους μας έχουν μετατρέψει σε αριθμούς, δηλαδή από πόσους και πόσα μπορούν να πάρουν σε χρήμα από το υστέρημά μας. Η κυβέρνηση δε δικαιούται να δεχθεί να πάρει κι άλλα μέτρα ενάντια στη ζωή μας. Νιώθω πια σαν ενέχυρο και δυστυχώς φοβάμαι ότι θα ζήσουμε για πολλά χρόνια μαζί με την Τρόικα, η οποία κάθε δόση που μας δίνει, μας λέει ότι πρέπει να ματώσουμε. Πόσο άλλο αλήθεια να ματώσουμε; Κινδυνεύουμε ήδη από ακατάσχετη αιμορραγία. Ένας συγγραφέας είχε πει: «Όταν βάζεις φόρους κι όταν κουρεύεις πρόβατα, καλό είναι να σταματάς πριν γδάρεις το πετσί». Κι εγώ λέω: « ΄Εχουμε χαθεί στην έρημο (οικονομική κρίση), με τον ήλιο (χρέος) να μας κατακαίει και τα όρνια (δανειστές) να κάνουν κύκλους από πάνω μας, περιμένοντας πότε θα θα σωριαστούμε ανήμποροι στην άμμο για να μας κατασπαράξουν (πτώχευση).
Πιστεύω ότι ως χώρα παραδοθήκαμε βιαστικά στο ΔΝΤ, χωρίς να προσπαθήσουμε για πιο δίκαια και ήπια μέτρα. Μπορούσε να γίνει μια πιο ισοβαρής κατανομή των μέτρων και να μην οδηγηθούν στην εξαθλίωση χιλιάδες νοικοκυριά. Με τις πολιτικές που εφάρμοσε η κυβέρνηση ξεπέρασε τις κόκκινες γραμμές στην κοινωνική δικαιοσύνη, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Οι λύκοι μπήκαν στο μαντρί και δε θα φύγουν αν δε χορτάσουν. Ζητάνε φόρους, περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις, μείωση κόστους εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, νέα αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης(;), περικοπή κονδυλίων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση… θέλουν άραγε οι δανειστές μας να καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση ή θα στεναχωρεθούν, αν τα καταφέρουμε, επειδή θα σταματήσουν να μας δανείζουν με το αζημίωτο;
Η χώρα μας βρίσκεται σε εθνική κατάθλιψη. Μας στερούν το δικαίωμα στο όνειρο. Βρισκόμαστε σε πόλεμο με την επιβίωσή μας και το κυρίαρχο ερώτημα παραμένει. Πώς θα σωθεί η χώρα; Πώς θ’ αντιδράσει ο λαός στην καταιγίδα των νέων επώδυνων μέτρων του 2011, όταν είναι πασιφανές ότι η οικονομική κρίση έχει και βάθος και διάρκεια; Με πολιτικές αλλαγές ή κοινωνικές εκρήξεις;
Οι απλοί πολίτες, που καθημερινά αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, πρέπει να οπλιστούμε με ελπίδα κι αγωνιστικότητα με προοπτική.
Να απαιτήσουμε βελτίωση της καθημερινότητάς μας κι ένα όραμα για το μέλλον. Να δεσμευτούν όλα τα πολιτικά κόμματα ότι οι μικρομεσαίοι, οι χαμηλόμισθοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, που έβαλαν πλάτη στη διάρκεια της κρίσης, θα αποκατασταθούν οι απώλειές τους.
Έχει συσσωρευτεί πολύς θυμός, μεγάλη αγανάκτηση και οργή εξαιτίας των δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων και σε κάποια στιγμή θα εκτονωθεί και θα διαχυθεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Έχουμε προσωπική ευθύνη ο καθένας και η καθεμιά να αντιδράσουμε υψώνοντας το ανάστημά μας και να αγωνιστούμε για να σταματήσει ο πόλεμος ενάντια στον πολίτη. Οφείλουμε να παρατήσουμε την παθητική στάση και με κοινή δράση ν’ αντεπιτεθούμε στην επίθεση που δεχόμαστε η οποία, είναι βέβαιο, ότι θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση.
Να διεκδικήσουμε ένα εισόδημα που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες μας ώστε τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα να ζουν αξιοπρεπώς.
Ελάτε να κάνουμε στόχους τα όνειρά μας. Να μην τους αφήσουμε να μας στερήσουν το όνειρο και την ελπίδα. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, στις νεότερες γενιές. Όχι άλλη σιωπή και ανοχή. Δεν φταίμε οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι για το δημόσιο χρέος της χώρας.
Αμφισβητούμε τη συγκεκριμένη πολιτική εξόδου από την κρίση. Ν’ ανακτήσουμε τη χαμένη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας για να μπορέσουμε να μπούμε στο δρόμο της ανάπτυξης και να βγούμε από το μονόδρομο του Μνημονίου και τις δεσμεύσεις του.
Επιτέλους, τέλος στους φόρους και τις περικοπές.
Όχι στις τεράστιες θυσίες με πενιχρά αποτελέσματα.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ.
Βασίλης Μεζίκης
Αιρετός Π.Υ.Σ.Π.Ε. Δυτικής Θεσσαλονίκης
