Του Χρήστου Καραγιαννίδη
Είναι μεγάλη υποκρισία εκείνοι που βάζουν πλάτη να περάσει αυτή η «ανθυγιεινή» πολιτική, να έρχονται τώρα να πουλάν φιλανθρωπία. Εκτελούν εντολές της Ε. Ε. και της κυβέρνησης, για αντιμετώπιση ακραίων φαινομένων φτώχειας.
Ανακοίνωση-«κριτική» του ΠΑΜΕ Δράμας για την ίδρυση κοινωνικού ιατρείου-φαρμακείου στην πόλη.
Μετά από τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ και για το κίνημα των κοινωνικών παζαριών, οι οποίες καταγγέλλονται επίσης, και μάλιστα με πανομοιότυπο τρόπο, έχω αρχίσει να πιστεύω πως η ηγεσία του ΚΚΕ είναι σε δύσκολη θέση.
Έχοντας μείνει έξω από όλες κοινωνικές διεργασίες στην περιοχή όλα αυτά τα χρονιά, η κομματική ηγεσία του ΚΚΕ αδυνατεί να κατανοήσει και τα αυτονόητα. Κι όσο αδυνατεί, τόσο ρίχνει τσιμέντο στις οργανώσεις της, μήπως και οικοδομηθεί το γρανιτένιο φρόνημά τους.
Τη στιγμή που πολίτες παίρνουν τη τύχη στα χέρια τους κι οργανώνουν αντιστάσεις και δίκτυα αλληλεγγύης, τη στιγμή που πολίτες αποφασίζουν να συγκρουστούν με τις λογικές των χαρατσιών της κυβέρνησης αμφισβητώντας την αστική νομιμότητα, η ηγεσία του ΚΚΕ βγάζει το κομματικό άροτρο για να σκάψει μια υγειονομική τάφρο γύρω από το κόμμα. Κι αν αυτό δεν έχει και πολύ σχέση με κομμουνισμό και αριστερά, λίγη σημασία έχει για την ηγεσία του κόμματος. Κι αν η πρακτορολογία και οι συνομωσιολογικές εξηγήσεις απέχουν έτη φωτός από μια αριστερή ηθική, πάλι λίγο τους ενδιαφέρει εκεί στον Περισσό.
Όμως κι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται κι αυτός σε δύσκολη θέση. Πώς να εξηγήσει ότι τη στιγμή που τα πάντα καταρρέουν, η γραμμή του κόμματος είναι συνταγή για τη λέπρα -- όπου λέπρα, τα υπόλοιπα κομμάτια της αριστεράς που συνεργάζονται για να φτιάξουν άμυνες και να ξανασυναρμολογήσουν την κοινωνία; Κι αν κάποιος σύντροφος του ΚΚΕ δεν έχει ν’ αγοράσει αγροτικά προϊόντα από το σούπερ μάρκετ, θα διαπράξει έγκλημα καθοσιώσεως αν περάσει από το κοινωνικό παζάρι; Κι αν κάποιος σύντροφος του ΚΚΕ είναι ανασφάλιστος και δεν έχει πού να απευθυνθεί για να λύσει ένα πρόβλημα υγείας ή για να προμηθευτεί τα φάρμακά του, θα διαγράφει ως προδότης του κόμματος αν πάει στο κοινωνικό ιατρείο-φαρμακείο για να τον βοηθήσουν; Η εργατική τάξη θα πρέπει να έχει δηλαδή ιώβεια υπομονή και να περιμένει τον σοβιετικό κομμουνισμό για να σωθεί από την απελπιστική θέση που την έχουν φέρει η πολιτικές των μνημονίων; Και μεχρι τότε τι;
Μπορεί να είναι δύσκολο για μια θρησκευτική σέχτα να κατανοήσει τον κόσμο έχοντας θρησκευτικοποιήσει τα πάντα. Νομίζω όμως ότι για τον κόσμο του ΚΚΕ δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει πως οι αγώνες δίνονται με πολιτικούς όρους κι όχι με θρησκευτικούς.
Ας κατανοήσουμε, σε τελική ανάλυση, ότι ο ταξικός αντίπαλος δεν είναι οι αλληλέγγυοι του κοινωνικού ιατρείου ούτε οι αλληλέγγυοι των κοινωνικών παζαριών. Εκτός κι αν ασπάζονται την γνωστή (παραποιημένη ελαφρώς) ρήση, πας μη κομμουνιστής βάρβαρος. Όπου κομμουνιστής, η αγιοποιημένη εικόνα του Στάλιν.
Έχοντας μείνει έξω από όλες κοινωνικές διεργασίες στην περιοχή όλα αυτά τα χρονιά, η κομματική ηγεσία του ΚΚΕ αδυνατεί να κατανοήσει και τα αυτονόητα. Κι όσο αδυνατεί, τόσο ρίχνει τσιμέντο στις οργανώσεις της, μήπως και οικοδομηθεί το γρανιτένιο φρόνημά τους.
Τη στιγμή που πολίτες παίρνουν τη τύχη στα χέρια τους κι οργανώνουν αντιστάσεις και δίκτυα αλληλεγγύης, τη στιγμή που πολίτες αποφασίζουν να συγκρουστούν με τις λογικές των χαρατσιών της κυβέρνησης αμφισβητώντας την αστική νομιμότητα, η ηγεσία του ΚΚΕ βγάζει το κομματικό άροτρο για να σκάψει μια υγειονομική τάφρο γύρω από το κόμμα. Κι αν αυτό δεν έχει και πολύ σχέση με κομμουνισμό και αριστερά, λίγη σημασία έχει για την ηγεσία του κόμματος. Κι αν η πρακτορολογία και οι συνομωσιολογικές εξηγήσεις απέχουν έτη φωτός από μια αριστερή ηθική, πάλι λίγο τους ενδιαφέρει εκεί στον Περισσό.
Όμως κι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται κι αυτός σε δύσκολη θέση. Πώς να εξηγήσει ότι τη στιγμή που τα πάντα καταρρέουν, η γραμμή του κόμματος είναι συνταγή για τη λέπρα -- όπου λέπρα, τα υπόλοιπα κομμάτια της αριστεράς που συνεργάζονται για να φτιάξουν άμυνες και να ξανασυναρμολογήσουν την κοινωνία; Κι αν κάποιος σύντροφος του ΚΚΕ δεν έχει ν’ αγοράσει αγροτικά προϊόντα από το σούπερ μάρκετ, θα διαπράξει έγκλημα καθοσιώσεως αν περάσει από το κοινωνικό παζάρι; Κι αν κάποιος σύντροφος του ΚΚΕ είναι ανασφάλιστος και δεν έχει πού να απευθυνθεί για να λύσει ένα πρόβλημα υγείας ή για να προμηθευτεί τα φάρμακά του, θα διαγράφει ως προδότης του κόμματος αν πάει στο κοινωνικό ιατρείο-φαρμακείο για να τον βοηθήσουν; Η εργατική τάξη θα πρέπει να έχει δηλαδή ιώβεια υπομονή και να περιμένει τον σοβιετικό κομμουνισμό για να σωθεί από την απελπιστική θέση που την έχουν φέρει η πολιτικές των μνημονίων; Και μεχρι τότε τι;
Μπορεί να είναι δύσκολο για μια θρησκευτική σέχτα να κατανοήσει τον κόσμο έχοντας θρησκευτικοποιήσει τα πάντα. Νομίζω όμως ότι για τον κόσμο του ΚΚΕ δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει πως οι αγώνες δίνονται με πολιτικούς όρους κι όχι με θρησκευτικούς.
Ας κατανοήσουμε, σε τελική ανάλυση, ότι ο ταξικός αντίπαλος δεν είναι οι αλληλέγγυοι του κοινωνικού ιατρείου ούτε οι αλληλέγγυοι των κοινωνικών παζαριών. Εκτός κι αν ασπάζονται την γνωστή (παραποιημένη ελαφρώς) ρήση, πας μη κομμουνιστής βάρβαρος. Όπου κομμουνιστής, η αγιοποιημένη εικόνα του Στάλιν.
