Διαβάστε εδώ την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας
Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012
Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012
Τοποθέτησαν εκπαιδευτικό σε θέση Σχολικού Συμβούλου χωρίς να συμμετάσχει στη διαδικασία επιλογής.
Του αιρετού του ΚΥΣΠΕ Βασίλη Παληγιάννη.
Απίστευτο κι όμως αληθινό!
Ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Αττικής προχώρησε, κατά την άποψή μου προδήλως παράνομα, στην τοποθέτηση συναδέλφου σε θέση Σχολικού Συμβούλου στη Β΄ Διεύθυνση Αθήνας, επικαλούμενος τις διατάξεις του Ν. 3879/2010.
Η διάταξη του άρθρου 26 παρ. 14 του Ν.3879/2010 αναφέρει συγκεκριμένα: «Εκπαιδευτικοί που έχουν διοριστεί σε θέσεις Γενικών ή Ειδικών Γραμματέων και Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, καθώς και Προέδρων ή Διευθύνοντων Συμβούλων φορέων που εποπτεύονται από το Υπουργείο αυτό, μετά τη λύση της σχέσης εργασίας τους στις παραπάνω θέσεις και έως την επιλογή νέων στελεχών εκπαίδευσης υπηρετούν ως στελέχη παιδαγωγικής καθοδήγησης σε περιοχές που επιθυμούν εκτελώντας καθήκοντα σχολικών συμβούλων της ειδικότητάς τους, τα οποία τους ανατίθενται από τον οικείο Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης, ύστερα από εισήγηση του Προϊσταμένου του Τμήματος Επιστημονικής – Παιδαγωγικής Καθοδήγησης.»
Με βάση τα παραπάνω και λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψη την Υπουργική Απόφαση.....
127175/Η/04-11-2011 άρθρο 1 με βάση την οποία καταργείται το Ινστιτούτο Διαρκούς Εκπαίδευσης Ενηλίκων και το άρθρο 3 με βάση το οποίο λήγει αζημίως για το Ελληνικό Δημόσιο η θητεία Προέδρου, Αντιπροέδρου και μελών του Δ.Σ. του παραπάνω φορέα, ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης είχε τη δυνατότητα μετά από αίτηση του ενδιαφερομένου να τοποθετήσει το συνάδελφο, ως πρώην Πρόεδρο του ΙΔΕΚΕ, σε προσωποπαγή θέση Σχολικού Συμβούλου από τις 4/11/2011 έως την επιλογή των νέων Σχολικών Συμβούλων στις 16/01/2012, όπως σαφώς προβλέπεται από το Ν.3879/2010.Αντί αυτού, ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης τον τοποθέτησε με σκοπιμότητα από τις 17/01/2012 και μέχρι τη λήξη της θητείας των νεοεπιλεγέντων Σχολικών Συμβούλων.
Τέτοιες ενέργειες, προδήλως παράνομες, δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για τον τρόπο ερμηνείας της κείμενης νομοθεσίας προκειμένου να εξυπηρετηθούν σκοπιμότητες και, γενικότερα, για τον τρόπο άσκησης της εξουσίας.
Καλείται η πολιτική ηγεσία να προχωρήσει άμεσα στις απαραίτητες ενέργειες για την αποκατάσταση της νομιμότητας και για την κατάργηση της συγκεκριμένης διάταξης του Ν. 3879/2010.
Πάντα στη διάθεσή σας
Παληγιάννης Βασίλης
Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012
Ξεσκονίζουν την αξιολόγηση για να νομιμοποιήσουν τις μετακινήσεις και τις απολύσεις εκπαιδευτικών, του Χρήστου Κάτσικα
Στο δεύτερο βήμα, που προβλέπεται από τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο 4024, στην αξιολόγηση από ιδιώτες και τον ΑΣΕΠ του συνόλου του δημοσίου τομέα, ετοιμάζεται να περάσει η Κυβέρνηση μετά την εργασιακή εφεδρεία. Μάλιστα ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Δ. Ρέππας, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην κρατική τηλεόραση το Σάββατο 21 Ιανουαρίου άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να πραγματοποιείται συνέντευξη μέσω ΑΣΕΠ για την αξιολόγηση των δημοσίων. υπαλλήλων. Αναφερόμενος στη διαδικασία της συνέντευξης μέσω ΑΣΕΠ που θα ακολουθήσουν όσοι υπάλληλοι κριθούν για θέσεις ευθύνης, σημείωσε ότι «αυτό πρέπει να γίνει, όχι μόνο για κάποιους οι οποίοι διεκδικούν μία θέση ευθύνης, αλλά για κάθε έναν ο οποίος υπηρετεί στο Δημόσιο». «Μπορεί κάποιος να πει ότι, όταν καταργείται η θέση, τότε μπορεί ίσος αριθμός υπαλλήλων να απομακρυνθεί από το Δημόσιο. Ναι, βεβαίως», επεσήμανε ο κ. Ρέππας, «αλλά όχι αυτός που κατέχει τη συγκεκριμένη στιγμή τη θέση. Θα πρέπει να υπάρχει μια διαδικασία αξιολόγησης, ώστε να επιλέξεις αυτούς οι οποίοι κατ' ίσον αριθμό μπορεί να απομακρυνθούν».
Την ίδια ώρα (22 Ιανουαρίου) η Υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου σε ομιλία της στην εκδήλωση «για την Ελλάδα τώρα» φανερώνει τις προθέσεις της για τη σχολική εκαίδευση και τους εκπαιδευτικούς: "Και να έρθω στην αξιολόγηση. Ναι, 34 χρόνια δεν έχει αξιολογηθεί δάσκαλος και καθηγητής σε αυτή τη χώρα. Ξεκινήσαμε μόλις ανέλαβα την αξιολόγηση. Ξεκινήσαμε την αξιολόγηση στα σχολεία, έτσι γίνεται σε όλο τον κόσμο. Πρώτα η αξιολόγηση του σχολείου και μετά η αξιολόγηση του δασκάλου. Είπα τον πρώτο χρόνο εθελοντικά, τον δεύτερο υποχρεωτικά. Δήλωσαν μερικές χιλιάδες σχολεία μέσα σε μια βδομάδα. Μπήκαν μέσα στα σχολεία με ξύλα, με ρόπαλα, χτύπησαν καθηγητές, έβαλαν μέχρι και φωτιές. Τα χιλιάδες σχολεία μέσα σε μια βδομάδα έγιναν 500. Δεν υπήρξε μια ανακοίνωση κόμματος, μια διαμαρτυρία από την τοπική κοινωνία.
Όλοι θέλουμε την αξιολόγηση, με όποιον μιλήσετε στην ελληνική κοινωνία, με όποιον καθηγητή μιλήσετε, με όποιον δάσκαλο μιλήσετε λέει δεν γίνεται να μην αξιολογούμε πλέον.
Θα εφαρμοστεί ο νόμος όχι βάζοντας αστυνομικούς και πυροβολώντας τα σχολεία. Όλα τα πράγματα εξελίσσονται και αυτή είναι η τέχνη της πολιτικής. Να κάνεις τη μεγάλη τομή, να πείθεις, να βρίσκεις συμμάχους, να υλοποιείς αυτό που χρειάζεται χωρίς να δημιουργείς βίαιες αντιπαραθέσεις χωρίς όρια. Φέτος θα εφαρμοστεί υποχρεωτικά, γιατί όσοι καθηγητές και δάσκαλοι δεν συμμετέχουν δεν θα μπορούν να έχουν καμία εξέλιξη. Όλα λύνονται και όλα ωριμάζουν και όλα αλλάζουν όταν υπάρχει η πρώτη βασική τομή".
Όλοι θέλουμε την αξιολόγηση, με όποιον μιλήσετε στην ελληνική κοινωνία, με όποιον καθηγητή μιλήσετε, με όποιον δάσκαλο μιλήσετε λέει δεν γίνεται να μην αξιολογούμε πλέον.
Θα εφαρμοστεί ο νόμος όχι βάζοντας αστυνομικούς και πυροβολώντας τα σχολεία. Όλα τα πράγματα εξελίσσονται και αυτή είναι η τέχνη της πολιτικής. Να κάνεις τη μεγάλη τομή, να πείθεις, να βρίσκεις συμμάχους, να υλοποιείς αυτό που χρειάζεται χωρίς να δημιουργείς βίαιες αντιπαραθέσεις χωρίς όρια. Φέτος θα εφαρμοστεί υποχρεωτικά, γιατί όσοι καθηγητές και δάσκαλοι δεν συμμετέχουν δεν θα μπορούν να έχουν καμία εξέλιξη. Όλα λύνονται και όλα ωριμάζουν και όλα αλλάζουν όταν υπάρχει η πρώτη βασική τομή".
Λίγες μέρες πριν (Δελτίο τύπου Υπουργείου Παιδείας 16 Ιανουαρίου) η ίδια η Υπουργός Παιδείας σε απάντησή της στη Βουλή σχετικά με την εφεδρεία των εκπαιδευτικών δήλωνε: "Όπως ξέρετε η απόφαση για τον θεσμό της εφεδρείας ήταν μία πολιτική που εφαρμόστηκε πρώτη φορά και είχε περισσότερο συμβολικό, παρά δημοσιονομικό χαρακτήρα. Είναι σαφές -για να μιλήσω και για την Εκπαίδευση- ότι ο θεσμός της εφεδρείας με τη μορφή που έγινε έκλεισε τον κύκλο του και ότι οι όποιες αλλαγές στην ορθολογική διαχείριση της πρέπει πια να γίνονται βάσει αξιολόγησης".
ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ:
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΝΕΟΕΠΙΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟΥ
Όταν ακούς «τάξη» ανθρώπινο κρέας μυρίζει
Οδυσσέας Ελύτης, «σηματολόγιον»
Οδυσσέας Ελύτης, «σηματολόγιον»
Όπως είναι γνωστό με Εγκύκλιο (37100/Γ1 - 31/3/2010) το Υπουργείο Παιδείας προχώρησε στην «αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας». Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση το Υπουργείο Παιδείας «στοχεύει με σταδιακές παρεμβάσεις να οικοδομήσει το "Νέο Σχολείο”, αλλάζοντας το εκπαιδευτικό σύστημα προς όφελος του μαθητή, του εκπαιδευτικού και της κοινωνίας ευρύτερα. Η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας έχει ως στόχο να αναδείξει τη σχολική μονάδα ως βασικό φορέα προγραμματισμού και υλοποίησης του εκπαιδευτικού έργου και να βελτιώσει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Βασική επιδίωξη του Υπουργείου είναι η ενδυνάμωση της σχολικής μονάδας και των παραγόντων που την συναποτελούν (εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς), οι οποίοι με τις δράσεις τους να οδηγηθούν σε μια αποτελεσματικότερη οργάνωση, διοίκηση και διαχείριση της σχολικής μονάδας».
Σύμφωνα με την Εγκύκλιο «η Αυτοαξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου της Σχολικής Μονάδας περιλαμβάνει :1. Τομείς που αφορούν τα Μέσα και τους Πόρους της Σχολικής Μονάδας (υλικοτεχνική υποδομή, οικονομικοί πόροι, ανθρώπινο δυναμικό, κλπ.). 2. Τομείς που αφορούν τη Διοίκηση της Σχολικής Μονάδας (συντονισμός σχολικής ζωής, διαμόρφωση-εφαρμογή σχολικού προγράμματος, αξιοποίηση μέσων και πόρων, κλπ). 3. Τομείς που αφορούν το Κλίμα και τις Σχέσεις μεταξύ των παραγόντων της εκπαιδευτικής κοινότητας (σχέσεις μεταξύ εκπαιδευτικών, σχέσεις μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών, σχέσεις σχολείου – γονέων, κλπ). 4. Τομείς που αφορούν τις Εκπαιδευτικές Διαδικασίες (διδακτική διαδικασία, μαθησιακή διαδικασία, αξιολόγηση μαθητών). 5. Τομείς που αφορούν τα Εκπαιδευτικά Αποτελέσματα (φοίτηση, επίδοση, διαρροή, ατομική-συναισθηματική-κοινωνική ανάπτυξη μαθητών, κλπ)».
ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ: ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΩΣ «ΜΗΧΑΝΗ» ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ!
«Μη δίνετε σημασία στο τι λένε, προσέξτε καλύτερα τι εννοούν»
Μπαίνοντας τώρα στην ουσία της Εγκυκλίου οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ορισμένα πράγματα. Το όλο πλαίσιο είναι αντιγραφή της «Ευρωπαϊκής Έκθεσης για την ποιότητα της σχολικής εκπαίδευσης». Η «Έκθεση» αυτή εμπεριέχει 16 δείκτες, που καλύπτουν τέσσερις ευρείς τομείς: α. τα επίπεδα των επιδόσεων, β. την επιτυχία στο σχολείο και τη μετάβαση, γ. την παρακολούθηση της σχολικής εκπαίδευσης και δ. τους πόρους και τις δομές της εκπαίδευσης (1).
Αναμφίβολα η έρευνα, συγκέντρωση και επεξεργασία στοιχείων για την εκπαίδευση έχει πολύ μεγάλη σημασία, αφού αυτά μπορούν να αξιοποιηθούν για να φωτίσουν πολύπλευρες πτυχές των λειτουργιών της. Ωστόσο, εντονότατα και δικαιολογημένα αμφισβητείται και επιστημονικά η αξία προσδιορισμού μιας σειράς ποσοτικών δεικτών για έγκυρη αξιολόγηση των λειτουργιών της εκπαίδευσης.
Είναι προφανές ότι κανείς δεν πιστεύει ότι το Υπουργείο Παιδείας μέσω της αυτοαξιολόγησης επιδιώκει να μάθει τα «ποσοτικά» στοιχεία των σχολικών μονάδων. Γνωρίζουν οι υπηρεσίες του Υπουργείου, καλύτερα από τον καθένα ποια είναι η υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων, ποιοι είναι οι οικονομικοί πόροι, ποιο είναι το ανθρώπινο δυναμικό, ποιες είναι οι επιδόσεις των μαθητών. Κάθε σχολικό έτος, η κάθε σχολική μονάδα συμπληρώνει περίπου μια ντουζίνα στατιστικούς πίνακες για διάφορες υπηρεσίες του Υπουργείου με όλα τα παραπάνω στοιχεία.
Ο προσδιορισμός των «δεικτών ποιότητας» για την ποιότητα της σχολικής εκπαίδευσης» είναι προϊόν μιας τεχνοκρατικής και ακραίας οικονομίστικης αντίληψης για την εκπαίδευση. Κάτω από την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού σχεδιάζεται και υλοποιείται μια εκπαιδευτική πολιτική σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που επιδιώκει να «βιομηχανοποιήσει» το σχολείο προσδίδοντάς του τα βασικά χαρακτηριστικά μιας ανταγωνιστικής επιχείρησης. Οι επιδόσεις των υποκειμένων και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων χρησιμοποιούνται ως μονάδες μέτρησης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Η λογική αυτή οδηγεί στην εφαρμογή μοντέλων αξιολόγησης και ελέγχου με «πιστοποιητικά ποιότητας» σύμφωνα με τα πρότυπα της βιομηχανίας και του εμπορίου. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ορισμένων σχολείων της Μ. Βρετανίας που χρησιμοποιούν το διεθνές εμποροβιομηχανικό πρότυπο ISO 9000 ως πιστοποιητικό ποιότητας για την ικανοποίηση των μαθητών και των γονέων που αντιμετωπίζονται ως «καταναλωτές»-«πελάτες».
Ας πάμε όμως παρακάτω με δυο παραδείγματα από τα «ενδεικτικά κριτήρια αξιολόγησης δεικτών στους επιμέρους τομείς της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου στη σχολική μονάδα».
Πρώτο παράδειγμα: «Οικονομικοί Πόροι. - Κατανομή εσόδων ανά κατηγορία πηγών και προβλεπόμενης δαπάνης (ποσοστά % επί του συνόλου των εσόδων) - Οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι επιτρέπουν τη διαμόρφωση των κατάλληλων συνθηκών για την ανάπτυξη της σχολικής ζωής; - Ο Δήμος ή η Κοινότητα υποστηρίζει οικονομικά το σχολείο; - Ο Σύλλογος Γονέων/Κηδεμόνων ενισχύει οικονομικά το σχολείο; - Η Σχολική Επιτροπή ανταποκρίνεται στα αιτήματα του σχολείου;»
Τι μας λέει το Υπουργείο Παιδείας; Εφόσον οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι δεν επιτρέπουν (και το γνωρίζουμε καλά αυτό) π.χ τη διαμόρφωση των κατάλληλων συνθηκών για την ανάπτυξη της σχολικής ζωής, υπάρχουν και άλλες πηγές που μπορούν να εξασφαλίσουν έσοδα στη σχολική μονάδα: Νάσου ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων, δηλαδή οι ίδιες οι οικογένειες των μαθητών! «Βγάλτε το ψωμί σας μόνοι σας» αυτό είναι το σύνθημα – οδηγός που υπονοεί το Υπουργείο για τη σχολική μονάδα.
Δεύτερο παράδειγμα: «Τομείς που αφορούν τα Εκπαιδευτικά Αποτελέσματα (φοίτηση, επίδοση, διαρροή, ατομική-συναισθηματική-κοινωνική ανάπτυξη μαθητών, κλπ)…. Αναλυτική παρουσίαση των επιδόσεων των μαθητών κατά μάθημα, τάξη, τμήμα και φύλο… Ποσοστό (%) των μαθητών κατά φύλο, τάξη και συνολικά σχετικά με τη φοίτηση, τις μετεγγραφές από και προς το σχολείο… Οι μαθητές λυκείων σημειώνουν υψηλά ποσοστά επιτυχίας στις εξετάσεις για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια Εκπαίδευση…Αξιολογείται η ικανότητα της σχολικής μονάδας για συνεχή βελτίωση της φοίτητσης υων μαθητών, της συμπεριφοράς των μαθητών, των επιδόσεων των μαθητών…».
Είναι φανερό ότι οι επιδόσεις των μαθητών θα αποτελέσουν κριτήριο αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Στο νέο πλαίσιο, οι εκπαιδευτικοί «χρεώνονται» την επιτυχία ή αποτυχία των μαθητών τους σε προτυποποιημένα τεστ και η διοίκηση του σχολείου «χρεώνεται» με τη σειρά της την επιτυχία και την αποτυχία όλων. Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι από την επίσημη αξιολόγηση ουσιαστικά «αγνοούνται» ή καταγράφονται τυπικά οι αμέτρητοι κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί παράγοντες που επηρεάζουν και συνδιαμορφώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία και το εκπαιδευτικό έργο. Κοινωνική προέλευση, οικογενειακή κατάσταση, συνθήκες διαβίωσης και κατοικίας, υλικοτεχνική υποδομή σχολείου, τύπος εξετάσεων, σχολικά βιβλία, εκπαιδευτικό κλίμα, παιδαγωγικές μέθοδοι, τα πάντα γίνονται καπνός. «Αγνοούνται» οι κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες που διαμορφώνουν αντίξοες συνθήκες για την εκπαίδευση των μαθητών από τα ασθενέστερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Παραλείπονται όλοι εκείνοι οι παράγοντες που οδηγούν στον Καιάδα της εγκατάλειψης του σχολείου και του αναλφαβητισμού.
Η αντίληψη αυτή «επιβλέπει» τη σχολική επιτυχία/αποτυχία μέσα από την «κλειδαρότρυπα» της αίθουσας διδασκαλίας, όπου όλα εξαφανίζονται εκτός από το δάσκαλο και το μαθητή. Δεν είναι, ωστόσο, λίγοι αυτοί που κατανοούν ή διαισθάνονται ότι το σχολείο δεν είναι «θερμοκήπιο» όπου τα παιδιά αναπτύσσονται ομαλά και απρόσκοπτα με καλό πότισμα και συστηματική φροντίδα!
Με αυτό το σκεπτικό, θα αναρωτηθεί κανείς «τι αξιολογείται όταν αξιολογείται το σχολείο;», όπως παλαιότερα αναρωτιόμαστε «τι αξιολογούμε όταν αξιολογούμε το μαθητή: τις μορφωτικές ευκαιρίες που έχει, το οικογενειακό του περιβάλλον, την κοινωνικοοικονομική του κατάσταση, το χαρακτήρα του, τις δυνατότητές του, τις προσπάθειες που καταβάλλει, την ικανότητα του δασκάλου του;». Και επειδή όλα τα σύνθετα προβλήματα της εκπαίδευσης δεν έχουν μόνο μία απάντηση ή μία μοναδική ερμηνεία, είναι καλό να αποφεύγουμε τέτοιες παγίδες.
Μέσα, λοιπόν, στη σημερινή πραγματικότητα, ο επίσημος λόγος περί επίδοσης-απόδοσης, αποτελεσματικότητας και ανταγωνιστικότητας επιδιώκει να νομιμοποιήσει την εφαρμογή συστημάτων ελέγχου και μέτρησης της απόδοσης των εργαζομένων από το χώρο της βιομηχανίας και στο χώρο της εκπαίδευσης. Επιδιώκει να επικυρωθούν ως αντικειμενικά μετρήσιμα στοιχεία της προσωπικότητας και νοητικές λειτουργίες των υποκειμένων της εκπαιδευτικής διαδικασίας, όπως η διδακτική ή μαθησιακή ικανότητα, η πνευματική και επιστημονική συγκρότηση, η ικανότητα επικοινωνίας και ο τρόπος συμπεριφοράς, οι ιδέες, η φαντασία, η πρωτοβουλία κ.ά. Όμως αυτή η μέτρηση των ανθρώπινων διανοητικών λειτουργιών γίνεται με βάση τις αρχές και τους στόχους του σχολείου της αγοράς. Με άλλα λόγια, η αγορά διεισδύει παντού: «γνώση που δεν πουλάει δεν είναι γνώση», «ικανότητες που δεν εμπορευματοποιούνται δεν είναι ικανότητες», κι αφού το σχολείο «παράγει» ικανότητες, μπορεί κι αυτό να αλωθεί από τους νόμους της αγοράς (2)
Μύθος και πραγματικότητα για την αξιολόγηση των «καλών» και «κακών» σχολείων
Πολύχρονες και πολυάριθμες έρευνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και οι επίσημες κρατικές στατιστικές έχουν τεκμηριώσει με αδιάσειστα στοιχεία ότι στο «πατρόν» της σχολικής επιτυχίας/αποτυχίας παρεμβαίνουν μια σειρά εξωσχολικοί και εσωσχολικοί παραγόντες που δραστηριοποιούνται στο έδαφος των κοινωνικών ανισοτήτων.
Η γνωστική αυτή κατάκτηση, που στοιχειοθετείται στο «δάσος» των πορισμάτων εκατοντάδων ερευνών, αίφνης, τα τελευταία χρόνια «ξεχνιέται» όλο και πιο συχνά.
«Πώς γίνεται» ρωτούν με επιτηδευμένη αφέλεια κάποιοι «Λύκεια που εδρεύουν στις ίδιες περιοχές, όπου δεν υπάρχει ούτε διαφορά στην κοινωνική προέλευση ούτε στη δυνατότητα φοίτησης σε φροντιστήρια, να παρουσιάζουν τόσο τρομακτικές ανισότητες στην επίδοση των μαθητών τους;». Και συνεχίζουν: «Εφόσον», λένε, «υπάρχουν οι ίδιες δημόσιες χρηματοδοτήσεις, το ίδιο πρόγραμμα και οι ίδιες πάνω κάτω μέθοδοι, οι διαφορές οφείλονται στην έλλειψη αξιολόγησης των εκπαιδευτικών γεγονός που σηματοδοτεί την ανάγκη για άμεση και αντικειμενική αξιολόγηση όλων των σχολείων στην Ελλάδα».
Η πραγματικότητα που κρύβεται με επιμέλεια
Η τολμηρή πρόταση του Θαλή, σύμφωνα με τον πανεπιστημιακό Μπάμπη Νούτσο, δεν μπορεί να χρησιμεύσει για την κοινωνική μέτρηση της σχολικής πυραμίδας, όσο οι σκιές της σχολικής στατιστικής δε φωτίζονται και με τη θεμελιώδη μεταβλητή της κοινωνικο-επαγγελματικής προέλευσης των μαθητών.
– Αγνοούν το Υπουργείο Παιδείας και οι «ειδικοί μας» ότι σε κάθε γεωγραφική περιοχή υπάρχει κοινωνική, οικονομική, μορφωτική, δηλαδή ταξική διαφοροποίηση;
– Αγνοούν ότι υπάρχουν σχολεία σε κάθε πόλη, ακόμη και στη μικροκλίμακα μιας περιοχής, που παραδοσιακά «στρατολογούν» και «στρατολογούνται» από παιδιά ευπόρων και μορφωμένων οικογενειών;
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την Περιφέρεια Πρωτευούσης. Είναι γνωστή η διαίρεσή της σε περιοχές υψηλών εισοδημάτων και κοινωνικού γοήτρου (κυρίως τα Βορειοανατολικά προάστια) και σε περιοχές που κατοικούν κυρίως τα εργατικά, μικροϋπαλληλικά στρώματα (κυρίως η Δυτική Αθήνα και μεγάλο τμήμα του Πειραιά). Αν ρίξει κάποιος μια ματιά μόνο στους «χάρτες» κατανομής των εισοδημάτων και των καταληκτικών εκπαιδευτικών επιπέδων, θα διαπιστώσει εύκολα ότι η Αττική φαίνεται σαν να είναι κομμένη στα δύο.
Η παρουσίαση των επιδόσεων στους Δήμους Περιστερίου, Αιγάλεω, Άνω Λιοσίων, Αγ. Βαρβάρας, Νίκαιας, Περάματος, Κερατσινίου, Δραπετσώνας, κ.ά. από τη μια και Κηφισιάς, Ψυχικού, Εκάλης, Αμαρουσίου, Αγ. Παρασκευής, Βριλησσίων, Παπάγου, Γλυφάδας, Βούλας κ.ά. από την άλλη οριοθετεί μια ανισοκατανομή που επιβεβαιώνει τη «γραμμή» των πορισμάτων της εκπαιδευτικής έρευνας, τα οποία συνοψίζονται στο ότι «η κοινωνική ανισότητα διευθύνει τη σχολική».
Αγνοούν το Υπουργείο Παιδείας και οι «ειδικοί μας» τα πορίσματα των ερευνών της Γεωγραφίας του Αστικού χώρου (Θωμάς Μαλούτας κ.ά., Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) που τεκμηριώνουν ότι οι Δήμοι διακρίνονται από σημαντικό βαθμό εσωτερικής ανισοκατανομής; Για παράδειγμα, όσο κι αν φαίνεται παράξενο η Κηφισιά, η Νέα Ερυθραία και η Γλυφάδα χαρακτηρίζονται από έντονη εσωτερική ανισοκατανομή των υψηλών, των μεσαίων και των εργατικών κατηγοριών. Πρόκειται για Δήμους όπου, βεβαίως, κυριαρχούν οι υψηλές και μεσαίες κατηγορίες, αλλά παράλληλα υπάρχει σημαντικό τμήμα εργατικών κατηγοριών. Επίσης, άλλη μορφή εσωτερικής ανισοκατανομής εμφανίζουν, για παράδειγμα, και οι δήμοι Αχαρνών, Ασπροπύργου και Ελευσίνας, οι οποίοι, ενώ έχουν κυρίως εργατική σύνθεση, περιλαμβάνουν και υψηλές και μεσαίες κοινωνικές-επαγγελματικές κατηγορίες οι οποίες συγκεντρώνονται σε ορισμένες «ζώνες» των παραπάνω περιοχών. Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο αν οι μαθητές δύο σχολείων του ίδιου Δήμου, για παράδειγμα, της Βουλιαγμένης, παρουσιάζουν διαφορετικές σχολικές επιδόσεις, καθώς εκεί συγκατοικούν σημαντικά τμήματα εργαζομένων των χαμηλών βαθμίδων του τριτογενούς τομέα και παράλληλα έχουμε και διευρυμένους θύλακες υψηλών κοινωνικών-επαγγελματικών κατηγοριών και εισοδημάτων.
Εκπαιδευτικοί: οι «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της σχολικής αποτυχίας!
Είναι προφανές ότι η πολιτική ηγεσία και οι τεχνοκράτες του ΥΠΕΠΘ γνωρίζουν πολύ καλά τις κοινωνικές παραμέτρους της σχολικής επίδοσης. Η στόχευση είναι αλλού και «φωτογραφίζει» κατευθείαν τον εκπαιδευτικό.
Το ΥΠΕΠΘ θεωρεί κατάλληλο το χρόνο να προβάλει συστηματικά μια, έτσι κι αλλιώς, διαδεδομένη αντίληψη σύμφωνα με την οποία για ό,τι «καλό» ή «κακό» γίνεται στα σχολεία την ευθύνη την έχει ο εκπαιδευτικός. «Το παν εξαρτάται από το δάσκαλο» θα αναφωνήσει σε λίγο με βικτοριανή υποκρισία
Μια τέτοια αντίληψη, όπως γίνεται φανερό, εναποθέτει μεγάλο φορτίο ευθύνης στους ώμους του δασκάλου και συνήθως, όταν τίθεται θέμα σχολικής αποτυχίας ή εκπαιδευτικής κρίσης, ο δάσκαλος είναι ο «αποδιοπομπαίος τράγος». Με αυτό τον τρόπο γίνεται ευκολότερη υπόθεση η επιβολή αυταρχικών μέτρων αξιολόγησης, εντατικοποίησης και διοικητικού ελέγχου.
Είναι αλήθεια ότι ο εκπαιδευτικός αναδεικνύεται συχνά σε κεντρικό θέμα της «ημερήσιας διάταξης» για την εκπαίδευση. Το ερώτημα όμως που συνήθως δεν τίθεται είναι:
Πού συναντιέται η ευθύνη των εκπαιδευτικών με την ευθύνη του κράτους και πώς οριοθετείται το έργο των εκπαιδευτικών κάτω από συγκεκριμένες επιλογές που γίνονται κατά την άσκηση της επίσημης εκπαιδευτικής πολιτικής;
Δεν αμφισβητούμε, βεβαίως, σε καμιά περίπτωση ότι η παρέμβαση του εκπαιδευτικού μπορεί να έχει θετικές ή αρνητικές συνέπειες, που μερικές φορές μάλιστα ξεπερνούν την παιδική και εφηβική ηλικία του μαθητικού πληθυσμού και προεκτείνονται σε ολόκληρη τη ζωή του.
Όμως, τα «συμβαλλόμενα υποκείμενα» της σχολικής επίδοσης δεν εξαντλούνται σε καμιά περίπτωση στη «θέληση» του μαθητή ή στο «ταλέντο» και την «αποδοτικότητα» του δασκάλου. Το «μαύρο κουτί» της αίθουσας διδασκαλίας περιλαμβάνει, όπως υπαινιχθήκαμε παραπάνω, αρκετούς «καταλύτες».
Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι ούτε ολοκληρωτικά αθώοι ούτε μοναδικοί ένοχοι, όπως προσπαθεί να πείσει το ΥΠΕΠΘ.
ΜΕΡΙΚΟΙ ΛΟΞΟΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΙ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Πριν δυο περίπου χρόνια (16/3/2010) δημοσιεύθηκε στη The Guardian ένα άρθρο του Νίαλ Στάνειτζ που παρουσιάζει – επιδοκιμάζοντας – τις αλλαγές που επιχειρεί ο Μπάρακ Ομπάμα στην εκπαίδευση των ΗΠΑ. Το άρθρο του Νίαλ Στάνειτζ (με τίτλο Obama knows teachers must try harder : O Ομπάμα έχει συνειδητοποιήσει πως οι δάσκαλοι πρέπει να δουλέψουν περισσότερο) - παρόλο που γράφεται με μια άκρως νεοφιλελεύθερη ματιά- έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς παρουσιάζει τις αλλαγές που γίνονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ο άνεμος των οποίων έρχεται και στην Ευρώπη.
Το 41 σελίδων κείμενο καλείται να αντικαταστήσει το νόμο «κανένα παιδί να μη μείνει πίσω» (NCLB), που τον ψήφισε το 2002 ο πρόεδρος Μπους (Bush) και άφησε πίσω του αγράμματα παιδιά, κλειστά σχολεία, απολυμένους εκπαιδευτικούς και παιδεία σε συσκευασία κουπονιών και «μετρήσιμων στόχων».
Τώρα ο Ομπάμα θέλει να προχωρήσει περισσότερο. Μερικές από τις αλλαγές που προτείνει ο Ομπάμα : Αντί π.χ. της διαδικασίας δημόσιας αξιολόγησης των σχολείων, με βάση αποκλειστικά τον έλεγχο στις επιδόσεις των μαθητών του στη γλώσσα και τα μαθηματικά, προτείνεται οι εκπαιδευτικοί να αξιολογούνται και με άλλα κριτήρια, όπως π.χ. η άνοδος της συχνότητας της παρουσίας των μαθητών στα μαθήματα ή η αύξηση των ποσοστών επιτυχούς τους αποφοίτησης. Πως θα αντιμετωπίζονται τα σχολεία που δεν έχουν καλά αποτελέσματα; Ο Ομπάμα το λεει καθαρά: με πλήρες κλείσιμό τους ή η απόλυση τουλάχιστο του 50% του διδακτικού προσωπικού· Παράλληλα ο Ομπάμα επιχειρεί να επεκτείνει τα λεγόμενα «καταστατικά σχολεία» (σχολεία που χρηματοδοτούνται από το κράτος, αλλά λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, επιλέγοντας εντελώς ελεύθερα το προσωπικό τους).
Στη σημαντικότερη, από την ημέρα της εκλογής του στην προεδρία, ομιλία του για την εκπαίδευση, στο «επιμελητήριο ισπανόφωνων εμπόρων», εδώ κι ένα χρόνο ο Ομπάμα έδειξε τις πεποιθήσεις και τις προθέσεις του : «από τη στιγμή που οι μαθητές περνούν την πύλη ενός σχολείου, καθοριστικός παράγοντας της επιτυχίας ή της αποτυχίας τους δεν είναι το χρώμα του δέρματός τους ή το εισόδημα των γονιών τους, αλλά ο δάσκαλος που στέκεται εμπρός τους στην τάξη», δήλωσε. «Οι καλοί εκπαιδευτικοί που οι επιδόσεις των μαθητών τους βελτιώνονται περισσότερο, θα αμείβονται καλύτερα... Και είμαι σαφής πως δεν υπάρχει καμία δικαιολογία να συνεχίσουν να διδάσκουν άνθρωποι που τους έχει δοθεί μία ευκαιρία, δύο ευκαιρίες, τρεις ευκαιρίες για να βελτιωθούν -και δεν το κάνουν»..
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 Χρήστος Κάτσικας – Γιώργος Καββαδίας, Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ποιος, ποιον και γιατί, , Σαββάλας 2002
2 Βλέπε Χρήστος Κάτσικας, Κώστας Θεριανός, Θανάσης Τσιριγώτης, Γιώργος Καββαδίας, Η Αξιολόγηση στην Εκπαίδευση, Λιβάνης 2007, σ. 148
Πηγή: alfavita.gr
Άννα Διαμαντοπούλου: Υποχρεωτική από φέτος η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών
Η Υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου μιλώντας στην εκδήλωση «για την Ελλάδα τώρα» αναφέρθηκε και στο θέμα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών λέγοντας τα εξής:"...Και να έρθω στην αξιολόγηση. Ναι, 34 χρόνια δεν έχει αξιολογηθεί δάσκαλος και καθηγητής σε αυτή τη χώρα. Ξεκινήσαμε μόλις ανέλαβα την αξιολόγηση. Ξεκινήσαμε την αξιολόγηση στα σχολεία, έτσι γίνεται σε όλο τον κόσμο. Πρώτα η αξιολόγηση του σχολείου και μετά...
...η αξιολόγηση του δασκάλου. Είπα τον πρώτο χρόνο εθελοντικά, τον δεύτερο υποχρεωτικά. Δήλωσαν μερικές χιλιάδες σχολεία μέσα σε μια βδομάδα. Μπήκαν μέσα στα σχολεία με ξύλα, με ρόπαλα, χτύπησαν καθηγητές, έβαλαν μέχρι και φωτιές. Τα χιλιάδες σχολεία μέσα σε μια βδομάδα έγιναν 500. Δεν υπήρξε μια ανακοίνωση κόμματος, μια διαμαρτυρία από την τοπική κοινωνία.
Όλοι θέλουμε την αξιολόγηση, με όποιον μιλήσετε στην ελληνική κοινωνία, με όποιον καθηγητή μιλήσετε, με όποιον δάσκαλο μιλήσετε λέει δεν γίνεται να μην αξιολογούμε πλέον.
Θα εφαρμοστεί ο νόμος όχι βάζοντας αστυνομικούς και πυροβολώντας τα σχολεία. Όλα τα πράγματα εξελίσσονται και αυτή είναι η τέχνη της πολιτικής. Να κάνεις τη μεγάλη τομή, να πείθεις, να βρίσκεις συμμάχους, να υλοποιείς αυτό που χρειάζεται χωρίς να δημιουργείς βίαιες αντιπαραθέσεις χωρίς όρια. Φέτος θα εφαρμοστεί υποχρεωτικά, γιατί όσοι καθηγητές και δάσκαλοι δεν συμμετέχουν δεν θα μπορούν να έχουν καμία εξέλιξη. Όλα λύνονται και όλα ωριμάζουν και όλα αλλάζουν όταν υπάρχει η πρώτη βασική τομή..."
Ολόκληρη η ομιλία της Υπουργού εδώ
Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012
480 οργανικές θέσεις Πληροφορικής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση
Τη σύσταση 480 οργανικών θέσεων εκπαιδευτικών Πληροφορικής (288 θέσεις για ΠΕ19 και 192 θέσεις για ΠΕ20) στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση προβλέπει Υπουργική Απόφαση που προωθείται προς υπογραφή.
Κατά την πρώτη εφαρμογή της Υ.Α οι θέσεις θα καλυφθούν με μετατάξεις πληροφορικάριων Δευτεροβάθμιας ύστερα από αίτησή τους
Η είδηση είναι απ΄αυτό εδώ το δελτίο τύπου του Υπουργείου Παιδείας
Κατά την πρώτη εφαρμογή της Υ.Α οι θέσεις θα καλυφθούν με μετατάξεις πληροφορικάριων Δευτεροβάθμιας ύστερα από αίτησή τους
Η είδηση είναι απ΄αυτό εδώ το δελτίο τύπου του Υπουργείου Παιδείας
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012
Δ.Ο.Ε. 18-1-2012: Η Επένδυση στη γνώση. Απάντηση στην κρίση. Τοποθέτηση του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Φοιτητών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Κυρίες και κύριοι,
Αρχικά, εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Φοιτητών του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά τη Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας για την πρόσκληση στη σημερινή εκδήλωση και φυσικά να σας καλωσορίσουμε στα πανέμορφα Γιάννινα.
Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας και φυσικά για το χώρο της εκπαίδευσης.
Ταυτόχρονα, είναι βέβαιο ότι η επένδυση στη γνώση είναι ένα εφόδιο ώστε να μπορέσουμε να αντισταθούμε στην κατάρρευση όλων των τομέων της ζωής και ειδικότερα στην κατάρρευση του εκπαιδευτικού συστήματος, η οποία προκλήθηκε τα 2 τελευταία χρόνια.
Ως ενεργοί φοιτητές και μελλοντικοί εκπαιδευτικοί είμαστε υπέρ της συνεχούς εκπαίδευσης και επιμόρφωσης, ώστε να ανταποκρινόμαστε άρτια τόσο στις συνεχείς αλλαγές που συμβαίνουν στο χώρο της Παιδαγωγικής και Διδακτικής όσο και στις συνεχείς αλλαγές που συμβαίνουν στο χώρο της κοινωνίας και ειδικότερα στο χώρο του σχολείο. Ένα χώρο πολυσύνθετο και πολυπολιτισμικό.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι παραπάνω απόψεις μας δεν μένουν στη θεωρία, αλλά μέσα στο Πανεπιστήμιο παλεύουμε συνεχώς για καλύτερη μόρφωση αλλά και για καλύτερη επιμόρφωση, υλοποιώντας συνεχώς πλήθος επιμορφωτικών ημερίδων τόσο για θέματα της εκπαίδευσης όσο και για θέματα της επαγγελματικής μας αποκατάστασης.
Ωστόσο, θα θέλαμε να σημειώσουμε και να υπογραμμίσουμε ότι δεν πρέπει να μείνουμε μόνο στην επένδυση στη γνώση, αλλά να αναφερθούμε διεξοδικά και στην κρίση που μας οδήγησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Μια κρίση που μέσα από πρόχειρους και ερασιτεχνικούς χειρισμούς της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ διέλυσε την εκπαίδευση, διέλυσε τις ζωές και τη ψυχολογία όλων μας είτε δουλεύουμε είτε δε δουλεύουμε στην εκπαίδευση.
Ενώ οι κύριοι Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ διακήρυτταν ότι η Υγεία και η Παιδεία δεν θα επηρεαστούν από το Μνημόνιο, αυτοί οι δυο τομείς ήταν που διαλύθηκαν μέσα σε λίγους μήνες χωρίς κανένα ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας.
Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε το τσουνάμι των αλλαγών που προκάλεσε η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, αφού είμαστε βέβαιοι ότι το βιώνουμε και το βιώνετε στιγμή στιγμή, λεπτό λεπτό.
Μια λέξη αντικατροπτίζει τη δίχρονη πολιτική της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας: ΧΑΟΣ.
Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να σημειώσουμε χαρακτηριστικά ότι, όσον αφορά τις δικές μας προοπτικές, η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να μας ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ.
Για παράδειγμα, εκεί που το 2009 οι απόφοιτοι των Παιδαγωγικών Τμημάτων δούλευαν ακόμη και με βεβαίωση κτήσης πτυχίου, σήμερα 2 χρόνια μετά ζουν με δανεικά από τους γονείς τους και φυσικά δεν μπορούν να το πιστέψουν πως μπήκαν πρωτοετείς με σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση και αποφοιτούν ΑΝΕΡΓΟΙ και ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΙ.
Παρόλα αυτά, πολλοί από εσάς εδώ μέσα και δικαιολογημένα θα αναρωτηθείτε: «Παιδιά καλά τα λέτε, αλλά τι κάνατε για όλα αυτά;»
Κυρίες και κύριοι,
Εμείς επειδή αγαπούμε αυτό που σπουδάζουμε και επειδή μπήκαμε στο Παιδαγωγικό με όνειρα, δεν μοιρολατρήσαμε.
Είμασταν οι πρώτοι που ΑΝΤΙΔΡΑΣΑΜΕ.
Βλέποντας τις προθέσεις της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας από τις αρχές του 2010 κινητοποιήσαμε άμεσα το φοιτητικό σύλλογο πραγματοποιώντας δράσεις και ημερίδες ενημερώνοντας τους συμφοιτητές μας.
Παράλληλα, πραγματοποιήσαμε Γενική Συνέλευση στην οποία αποφασίστηκε ,κατά πλειοψηφία, να αποσταλεί ΨΗΦΙΣΜΑ – ΕΠΙΣΤΟΛΗ διαμαρτυρίας του Φοιτητικού Συλλόγου προς την Υπουργό Παιδείας, τους Υφυπουργούς, τη Διδασκαλική Ομοσπονδία και άλλους φορείς. Το θέμα της επιστολής ήταν οι τότε προτεινόμενες αλλαγές που σχετίζονταν τόσο με την αλλαγή του τρόπου διορισμού των εκπαιδευτικών μόνο με ΑΣΕΠ όσο και με τη μείωση των προσλήψεων αναπληρωτών κατά 70% και τη μείωση μόνιμων διορισμών κατά 50%.»
Εντωμεταξύ, εκείνη την περίοδο η προσκείμενη φοιτητική παράταξη στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ΠΑΣΠ, μας έλεγε ότι κινδυνολογούσαμε και δεν πρέπει να κατηγορούμε και να στέλνουμε επιστολές στην κυβέρνηση.
Ευτυχώς, όμως, η πλειοψηφία των φοιτητών μας ακολούθησε και πήραμε απόφαση στη Γενική Συνέλευση και στείλαμε τις επιστολές στις 8 Μαρτίου 2010.
Τα αποτελέσματα ποια ήταν; Από τη μια Δικαιωθήκαμε ΣΗΜΕΡΑ σχετικά με τότε τις προβλέψεις αφού όχι μόνο μειώθηκαν οι διορισμοί αλλά εκμηδενίστηκαν, από την άλλη Διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μας αφού η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας (και το προεδρείο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας) μας αγνόησε πλήρως.
Εμείς, όμως, δεν πτοηθήκαμε και δεν πτοούμαστε διότι καθημερινά ενημερώνουμε τους συμφοιτητές και υλοποιούμε κάθε Μάρτιο ,εδώ και 3 χρόνια, ολόκληρη εβδομάδα που ασχολούμαστε με το τι θα γίνει σχετικά με την επαγγελματική μας αποκατάσταση.
Σε μια από αυτές τις εκδηλώσεις μας έκανε την τιμή και μας ενημέρωσε για τις προοπτικές μας και για τους διορισμούς μας ο αιρετός του ΚΥΣΠΕ (Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης), κ. Παληγιάννης, που φυσικά ήταν από τους ελάχιστους που ασχολήθηκαν με την επιστολή μας που αποστείλαμε στις 8 Μαρτίου 2010.
Είμαστε, λοιπόν, εδώ και 2 χρόνια σε μια εμπόλεμη ζώνη τόσο οι διορισμένοι εκπαιδευτικοί όσο και εμείς οι μελλοντικοί ΑΝΕΡΓΟΙ εκπαιδευτικοί.
Για το λόγο αυτό ζητούμε από όλες τις παρατάξεις που συμμετέχουν στο Διοικητικό Συμβούλιο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας και φυσικά από την πλειοψηφούσα παράταξη της ΠΑΣΚ, που είναι προσκείμενη στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ που άλλαξε τις ζωές δραματικά μέσα σε λίγους μήνες, να σκληρύνουν τη στάση τους απέναντι στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.
Ας μας συγχωρέσετε, αλλά σας ζητούμε, και έπρεπε ήδη να το είχατε κάνει πριν 2 χρόνια, να αφήσετε πίσω τις συμπάθειες της κομματικής σας παράταξης που κυβερνάει και να κάνετε μια πιο ανοιχτή και πιο σκληρή σύγκρουση με την κα. Υπουργό που πότε δεν είπε ένα ΟΧΙ ώστε να περισώσει κάτι από την εκπαίδευση. Είναι ξεκάθαρο ότι μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην ΑΝΕΡΓΙΑ και στην ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.
Σας λέμε, λοιπόν, με όλη τη δύναμη της φωνής μας ότι είμαστε ΠΑΡΩΝ για να ασκήσουμε ΜΑΖΙ μια σκληρή αντίδραση απέναντι στην Υπουργό Παιδείας.
Για παράδειγμα, σας προτείνουμε να επιδιώξετε συνάντηση με την Υπουργό Παιδείας και να προσκαλέσετε όλα τα προεδρεία των Παιδαγωγικών Τμημάτων, έτσι ώστε να αισθανθεί την αγανάκτηση της νέας γενιάς που, χωρίς να υπήρχε ουσιαστικός λόγος και χωρίς να προσπαθήσει να περισώσει κάτι, την οδήγησε στην ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.
Κλείνοντας, σας καλούμε από αυτό το βήμα να κάνουμε πράξη το σημερινό τίτλο της εκδήλωσης, καλώντας την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να επενδύσει στη γνώση μέσα από τους νέους δασκάλους που αποφοιτούν από τα Παιδαγωγικά Τμήματα. Με άλλα λόγια, καλούμε την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να επενδύσει σε νέους ανθρώπους που εισήχθησαν με 18.000 και 19.000 μόρια στα Πανεπιστήμια, έχοντας αγάπη, μεράκι και όραμα για την εκπαίδευση και τους μικρούς μαθητές.
Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012
Η "επανάσταση μέσα στο μυαλό"
Η αριστερή κουλτούρα της δεκαετίας του 1960 κληροδότησε στις επόμενες γενιές ένα σοβαρό μεταφραστικό λάθος.
Το λάθος αυτό συνίσταται στην ιδέα της "επανάστασης μέσα στο μυαλό."
Δεν υπάρχει τίποτε κακό σ' αυτή καθαυτή την ιδέα, εφόσον πρώτα έχει επιτευχθεί με συλλογικό τρόπο η επανάσταση έξω απ' το μυαλό, στην αντικειμενική πραγματικότητα: "επανάσταση μέσα στο μυαλό" ήταν αυτό που ζήτησε ο Λένιν στα τελευταία του κείμενα όταν έκανε λόγο για την ανάγκη ραγδαίας ανάπτυξης της "κουλτούρας" και "παιδείας" των σοσιαλιστών, την οποία και έκρινε αυστηρότατα, ως εντελώς ανεπαρκή για τα πραγματικά καθήκοντα του σοσιαλισμού. Ήταν επίσης αυτό που ζήτησε ο Μάο, με την Πολιτισμική Επανάσταση. Με την λεπτομέρεια όμως ότι είχαν πρώτα ξοδέψει δεκαετίες της ζωής τους εργαζόμενοι ασταμάτητα --και με τελική επιτυχία!-- για την επανάσταση έξω απ' το μυαλό.
Η δυτικοευρωπαϊκή νεολαία, που δεν είχε ιδέα για το πώς να πετύχει την υλικά απτή επανάσταση που είναι αναγκαίο να προηγηθεί της "επανάστασης μέσα στο μυαλό", δεν είχε και την παραμικρή εμπειρία των δυσκολιών και της σκληρότητας της εμπειρίας της επανάστασης έξω απ' το μυαλό. Μετέφρασε λοιπόν τη συνθηματολογία της Πολιτισμικής Επανάστασης, της οποίας έτυχε να είναι σύγχρονη, στα δικά της πολύ στενότερα και πολιτικά οπισθοδρομικά πλαίσια, αφήνοντας έξω τα καθήκοντα της επανάστασης ως συνολικά ανατρεπτικής παρέμβασης στη θεσμική πραγματικότητα και κρατώντας μόνο ένα ατομικοποιημένο πρόταγμα εγκεφαλικής "φώτισης", το οποίο ανέμειξε με αρκετές δόσεις ελευθεριακού ατομικισμού και new age δοξασιών.
Η κυρίαρχη αριστερή κουλτούρα του ύστερου καπιταλισμού στη Δύση (δηλαδή, η "αριστερή" έκφραση της κουλτούρας του ύστερου καπιταλισμού) είναι μια εκφυλισμένη εκδοχή της εκφυλισμένης εκδοχής της επανάστασης που διέδωσαν τα δυτικά ύστερα 60.
Αν σε προηγούμενες δεκαετίες η κουλτούρα αυτή ήταν απλώς αντιληπτή ως εύπεπτα ανώδυνη (και για αυτό αρκετά δημοφιλής), οι συνέπειές της υπό το κράτος των τωρινών περιστάσεων είναι τραγικές: καθώς η φτώχεια και η ανέχεια εντείνονται σε τέτοιο βαθμό που όλοι, ακόμα και οι πιο προνομιούχοι, βρίσκονται ευθέως αντιμέτωποι με το θέαμα συνανθρώπων τους πεταμένων στο δρόμο, να ζητιανεύουν, να τρώνε από τα σκουπίδια, να κλέβουν μόνο και μόνο για να έχουν κάτι να φάνε, να μένουν χωρίς στοιχειώδη υγειονομική κάλυψη και περίθαλψη, η κοινωνία μας ξόδεψε πολύτιμο πολιτικό χρόνο αναζητώντας, μάταια φυσικά και χωρίς καμία λογική, το ανέξοδο όνειρο της "επανάστασης μέσα στο μυαλό", της χειραφέτησης που πιστοποιεί το εγώ για το εγώ, της απόσυρσης, ουσιαστικά, από το τραύμα της πραγματικής ζωής προς κάθε λογής φαντασιώσεις εγκεφαλικής και ψυχικής παντοδυναμίας.
Ήρθε ο καιρός να θαφτεί τελεσίδικα αυτό το μείγμα δυτικής έπαρσης και ατομικιστικής φενάκης: καμία επανάσταση δεν μπορεί να γίνει "στο μυαλό" αν δεν γίνει επίσης έξω από αυτό, στο απέραντα αδρανές και δυσκίνητο πεδίο της πραγματικότητας που τρώει τέτοιου είδους εφηβικές φαντασιώσεις για πρωϊνό. Μόνο αυτοί που έχουν αναμετρηθεί αρκετά με την πραγματικότητα για να σφυρηλατήσουν την συλλογικότητα που κάνει εφικτή την επανάσταση έξω απ' το μυαλό μπορούν να είναι αυθεντικοί δικαιούχοι μιας δεύτερης επανάστασης, που θα αφορά τις πιο βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις και έξεις που κληροδότησαν δεκαετίες ζωής στην καπιταλιστική κοινωνία.
Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που οι εργάτες, και όχι οι διανοούμενοι, είναι η τάξη που προηγείται έμπρακτα στην αντίληψη ιδεολογικών και οργανωτικών καθηκόντων στην παρούσα φάση, που έχει τον πρώτο λόγο, και την οποία ο ταξικά σκεπτόμενος διανοούμενος γνωρίζει πως πρέπει να ακολουθεί, μαθαίνοντας από αυτή αντί να περιορίζεται στο να τής κάνει άχρηστα μαθήματα. Επειδή ο εργάτης δεν ζει "στο μυαλό" αλλά στην αδήριτη πραγματικότητα, ξέρει πολύ καλύτερα από τον διανοούμενο πώς να πει το αναγκαίο, και πώς να ξεχωρίσει το αναγκαίο. Ξέρει πολύ καλύτερα πώς να διυλήσει, απ' το ατέρμονο πεδίο της πληροφορίας στο οποίο ο διανοούμενος συνηθίζει να χάνεται, αυτό που είναι απαραίτητο να διαδοθεί και να εμπαιδωθεί.
Για αυτό και δεν υπάρχει διανόηση που να είναι ανίκανη να μάθει από την εργατική τάξη. Η διανόηση που αγνοεί την εργατική τάξη δεν είναι διανόηση, γιατί δεν είναι ικανή ανακλαστικής σκέψης, δηλαδή κριτικής σκέψης -- και δεν υπάρχει σκέψη που δεν είναι κριτική. Η σημερινή "διανόηση" είναι, στην συντριπτική της πλειοψηφία, διανόηση που μπέρδεψε τον ναρκισσιστικό αυτοματισμό που τής εξασφάλισαν δεκαετίες σχετικής ευμάρειας και απομάκρυνσης από τα λαϊκά στρώματα με τη σκέψη. Είναι μια μη διανόηση, ανίκανη να καταλάβει ότι είναι πια ουρά και όχι πρωτοπορία της κοινωνίας, για τον απλούστατο λόγο ότι οι ιδέες που διακόμισε εδώ και δεκαετίες ανήκουν στον μεγάλο σωρό διακοσμητικών σκουπιδιών που συσσωρεύει καθημερινά ως προστατευτικό οδόφραγμα η άρχουσα, μεγαλοαστική τάξη.
Η άσκηση πολιτικής πρωτοπορίας δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα, ούτε εξασφαλίζεται από σπουδές και πτυχία. Για να ηγηθείς με τρόπο αποτελεσματικό και χρήσιμο για τους άλλους πρέπει πρώτα να μαθαίνεις. Και για να μαθαίνεις, πρέπει πρώτα να είσαι αρκετά ταπεινός απέναντι στο ποιός μπορεί να είναι ο δικός σου δάσκαλος και ποιό το περιεχόμενο των μαθημάτων που χρειάζεσαι.
Το λάθος αυτό συνίσταται στην ιδέα της "επανάστασης μέσα στο μυαλό."
Δεν υπάρχει τίποτε κακό σ' αυτή καθαυτή την ιδέα, εφόσον πρώτα έχει επιτευχθεί με συλλογικό τρόπο η επανάσταση έξω απ' το μυαλό, στην αντικειμενική πραγματικότητα: "επανάσταση μέσα στο μυαλό" ήταν αυτό που ζήτησε ο Λένιν στα τελευταία του κείμενα όταν έκανε λόγο για την ανάγκη ραγδαίας ανάπτυξης της "κουλτούρας" και "παιδείας" των σοσιαλιστών, την οποία και έκρινε αυστηρότατα, ως εντελώς ανεπαρκή για τα πραγματικά καθήκοντα του σοσιαλισμού. Ήταν επίσης αυτό που ζήτησε ο Μάο, με την Πολιτισμική Επανάσταση. Με την λεπτομέρεια όμως ότι είχαν πρώτα ξοδέψει δεκαετίες της ζωής τους εργαζόμενοι ασταμάτητα --και με τελική επιτυχία!-- για την επανάσταση έξω απ' το μυαλό.
Η δυτικοευρωπαϊκή νεολαία, που δεν είχε ιδέα για το πώς να πετύχει την υλικά απτή επανάσταση που είναι αναγκαίο να προηγηθεί της "επανάστασης μέσα στο μυαλό", δεν είχε και την παραμικρή εμπειρία των δυσκολιών και της σκληρότητας της εμπειρίας της επανάστασης έξω απ' το μυαλό. Μετέφρασε λοιπόν τη συνθηματολογία της Πολιτισμικής Επανάστασης, της οποίας έτυχε να είναι σύγχρονη, στα δικά της πολύ στενότερα και πολιτικά οπισθοδρομικά πλαίσια, αφήνοντας έξω τα καθήκοντα της επανάστασης ως συνολικά ανατρεπτικής παρέμβασης στη θεσμική πραγματικότητα και κρατώντας μόνο ένα ατομικοποιημένο πρόταγμα εγκεφαλικής "φώτισης", το οποίο ανέμειξε με αρκετές δόσεις ελευθεριακού ατομικισμού και new age δοξασιών.
Η κυρίαρχη αριστερή κουλτούρα του ύστερου καπιταλισμού στη Δύση (δηλαδή, η "αριστερή" έκφραση της κουλτούρας του ύστερου καπιταλισμού) είναι μια εκφυλισμένη εκδοχή της εκφυλισμένης εκδοχής της επανάστασης που διέδωσαν τα δυτικά ύστερα 60.
Αν σε προηγούμενες δεκαετίες η κουλτούρα αυτή ήταν απλώς αντιληπτή ως εύπεπτα ανώδυνη (και για αυτό αρκετά δημοφιλής), οι συνέπειές της υπό το κράτος των τωρινών περιστάσεων είναι τραγικές: καθώς η φτώχεια και η ανέχεια εντείνονται σε τέτοιο βαθμό που όλοι, ακόμα και οι πιο προνομιούχοι, βρίσκονται ευθέως αντιμέτωποι με το θέαμα συνανθρώπων τους πεταμένων στο δρόμο, να ζητιανεύουν, να τρώνε από τα σκουπίδια, να κλέβουν μόνο και μόνο για να έχουν κάτι να φάνε, να μένουν χωρίς στοιχειώδη υγειονομική κάλυψη και περίθαλψη, η κοινωνία μας ξόδεψε πολύτιμο πολιτικό χρόνο αναζητώντας, μάταια φυσικά και χωρίς καμία λογική, το ανέξοδο όνειρο της "επανάστασης μέσα στο μυαλό", της χειραφέτησης που πιστοποιεί το εγώ για το εγώ, της απόσυρσης, ουσιαστικά, από το τραύμα της πραγματικής ζωής προς κάθε λογής φαντασιώσεις εγκεφαλικής και ψυχικής παντοδυναμίας.
Ήρθε ο καιρός να θαφτεί τελεσίδικα αυτό το μείγμα δυτικής έπαρσης και ατομικιστικής φενάκης: καμία επανάσταση δεν μπορεί να γίνει "στο μυαλό" αν δεν γίνει επίσης έξω από αυτό, στο απέραντα αδρανές και δυσκίνητο πεδίο της πραγματικότητας που τρώει τέτοιου είδους εφηβικές φαντασιώσεις για πρωϊνό. Μόνο αυτοί που έχουν αναμετρηθεί αρκετά με την πραγματικότητα για να σφυρηλατήσουν την συλλογικότητα που κάνει εφικτή την επανάσταση έξω απ' το μυαλό μπορούν να είναι αυθεντικοί δικαιούχοι μιας δεύτερης επανάστασης, που θα αφορά τις πιο βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις και έξεις που κληροδότησαν δεκαετίες ζωής στην καπιταλιστική κοινωνία.
Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που οι εργάτες, και όχι οι διανοούμενοι, είναι η τάξη που προηγείται έμπρακτα στην αντίληψη ιδεολογικών και οργανωτικών καθηκόντων στην παρούσα φάση, που έχει τον πρώτο λόγο, και την οποία ο ταξικά σκεπτόμενος διανοούμενος γνωρίζει πως πρέπει να ακολουθεί, μαθαίνοντας από αυτή αντί να περιορίζεται στο να τής κάνει άχρηστα μαθήματα. Επειδή ο εργάτης δεν ζει "στο μυαλό" αλλά στην αδήριτη πραγματικότητα, ξέρει πολύ καλύτερα από τον διανοούμενο πώς να πει το αναγκαίο, και πώς να ξεχωρίσει το αναγκαίο. Ξέρει πολύ καλύτερα πώς να διυλήσει, απ' το ατέρμονο πεδίο της πληροφορίας στο οποίο ο διανοούμενος συνηθίζει να χάνεται, αυτό που είναι απαραίτητο να διαδοθεί και να εμπαιδωθεί.
Για αυτό και δεν υπάρχει διανόηση που να είναι ανίκανη να μάθει από την εργατική τάξη. Η διανόηση που αγνοεί την εργατική τάξη δεν είναι διανόηση, γιατί δεν είναι ικανή ανακλαστικής σκέψης, δηλαδή κριτικής σκέψης -- και δεν υπάρχει σκέψη που δεν είναι κριτική. Η σημερινή "διανόηση" είναι, στην συντριπτική της πλειοψηφία, διανόηση που μπέρδεψε τον ναρκισσιστικό αυτοματισμό που τής εξασφάλισαν δεκαετίες σχετικής ευμάρειας και απομάκρυνσης από τα λαϊκά στρώματα με τη σκέψη. Είναι μια μη διανόηση, ανίκανη να καταλάβει ότι είναι πια ουρά και όχι πρωτοπορία της κοινωνίας, για τον απλούστατο λόγο ότι οι ιδέες που διακόμισε εδώ και δεκαετίες ανήκουν στον μεγάλο σωρό διακοσμητικών σκουπιδιών που συσσωρεύει καθημερινά ως προστατευτικό οδόφραγμα η άρχουσα, μεγαλοαστική τάξη.
Η άσκηση πολιτικής πρωτοπορίας δεν είναι κληρονομικό δικαίωμα, ούτε εξασφαλίζεται από σπουδές και πτυχία. Για να ηγηθείς με τρόπο αποτελεσματικό και χρήσιμο για τους άλλους πρέπει πρώτα να μαθαίνεις. Και για να μαθαίνεις, πρέπει πρώτα να είσαι αρκετά ταπεινός απέναντι στο ποιός μπορεί να είναι ο δικός σου δάσκαλος και ποιό το περιεχόμενο των μαθημάτων που χρειάζεσαι.
Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΠΛΕΟΝΑΖΟΝΤΑ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ
Με την εφαρμογή του νέου βαθμολόγιου-μισθολόγιου η κυβέρνηση δίνει ένα συντριπτικό χτύπημα στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και φυσικά στους εκπαιδευτικούς, τους χαμηλότερα αμειβόμενους υπαλλήλους του δημοσίου κατά δηλώσεις όλων των υπουργών. Με το βαθμολόγιο καθηλώνονται βαθμολογικά, άρα και μισθολογικά οι εκπαιδευτικοί...
...μειώνοντας δραματικά την ψαλίδα μισθών μεταξύ των νεοπροσλαμβανόμενων και των συνταξιοδοτούμενων, καθιστώντας ασύμφορη και καθόλου προτιμητέα την εκπαιδευτική ιδιότητα.
Πέρα όμως κι από αυτά, με τη ρύθμιση του άρθρου 29, όπου κατά την ένταξη του υπαλλήλου σε μισθολογικό κλιμάκιο δεν προσμετράται ο πλεονάζων χρόνος, πήγαν να εφαρμόσουν μια καθαρά ληστρική διάταξη που αδικούσε κατάφορα μεγάλο ποσοστό υπαλλήλων.
Με την παράγραφο 3 του άρθρ. 34 του νέου πολυνομοσχεδίου «Επείγουσες ρυθμίσεις που αφορούν την εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012 – 2015», που έχει ήδη κατατεθεί στη Βουλή καταργείται το δεύτερο εδάφιο της παρ. 1 του άρθρ. 29 του 4024/11 (Μισθολόγιο).
Το άρθρο 29 του Ν. 4024/11 ανέφερε: «Οι υπάλληλοι που εντάσσονται στους νέους βαθμούς, σύμφωνα με τις διατάξεις του προηγούμενου άρθρου, λαμβάνουν το βασικό μισθό του βαθμού αυτού, ενώ όσοι εξ αυτών έχουν πλεονάζοντα χρόνο στον ίδιο βαθμό εξελίσσονται στα μισθολογικά κλιμάκια του βαθμού αυτού, σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 2 του άρθρου 12 του παρόντος. Μετά την ανωτέρω μισθολογική ένταξη, η μισθολογική εξέλιξη πραγματοποιείται σύμφωνα με τις ίδιες διατάξεις, χωρίς να προσμετράται τυχόν πλεονάζων χρόνος».
Καταργείται λοιπόν μια εξόφθαλμα αντισυνταγματική και αντιϋπαλληλική διάταξη για την οποία η ΟΛΜΕ, αλλά και όλες οι συνδικαλιστικές ενώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, είχαν αντιταχθεί και ζητήσει την άμεση κατάργησή της.
Η ΟΛΜΕ έχοντας ήδη θέσει με απόλυτο τρόπο το θέμα στο υπόμνημά της στις 5/12/11 και στο υπόμνημά της για τις επιπτώσεις του ν.4024/11 (16/12/11) προς την πολιτική ηγεσία του Υπ. Παιδείας στις συναντήσεις που έγιναν, συνέβαλε αποφασιστικά στην ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματος των εργαζομένων.
Προφανώς και με αυτή την κατάργηση δεν ικανοποιούνται τα οικονομικά μας αιτήματα.
Συνεχίζουμε τον αγώνα μας για τη συνολική κατάργηση του νέου μισθολογίου – βαθμολογίου που καθηλώνει μισθολογικά και βαθμολογικά τους εκπαιδευτικούς.
ΠΗΓΗ: ΟΛΜΕ
...μειώνοντας δραματικά την ψαλίδα μισθών μεταξύ των νεοπροσλαμβανόμενων και των συνταξιοδοτούμενων, καθιστώντας ασύμφορη και καθόλου προτιμητέα την εκπαιδευτική ιδιότητα.
Πέρα όμως κι από αυτά, με τη ρύθμιση του άρθρου 29, όπου κατά την ένταξη του υπαλλήλου σε μισθολογικό κλιμάκιο δεν προσμετράται ο πλεονάζων χρόνος, πήγαν να εφαρμόσουν μια καθαρά ληστρική διάταξη που αδικούσε κατάφορα μεγάλο ποσοστό υπαλλήλων.
Με την παράγραφο 3 του άρθρ. 34 του νέου πολυνομοσχεδίου «Επείγουσες ρυθμίσεις που αφορούν την εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012 – 2015», που έχει ήδη κατατεθεί στη Βουλή καταργείται το δεύτερο εδάφιο της παρ. 1 του άρθρ. 29 του 4024/11 (Μισθολόγιο).
Το άρθρο 29 του Ν. 4024/11 ανέφερε: «Οι υπάλληλοι που εντάσσονται στους νέους βαθμούς, σύμφωνα με τις διατάξεις του προηγούμενου άρθρου, λαμβάνουν το βασικό μισθό του βαθμού αυτού, ενώ όσοι εξ αυτών έχουν πλεονάζοντα χρόνο στον ίδιο βαθμό εξελίσσονται στα μισθολογικά κλιμάκια του βαθμού αυτού, σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 2 του άρθρου 12 του παρόντος. Μετά την ανωτέρω μισθολογική ένταξη, η μισθολογική εξέλιξη πραγματοποιείται σύμφωνα με τις ίδιες διατάξεις, χωρίς να προσμετράται τυχόν πλεονάζων χρόνος».
Καταργείται λοιπόν μια εξόφθαλμα αντισυνταγματική και αντιϋπαλληλική διάταξη για την οποία η ΟΛΜΕ, αλλά και όλες οι συνδικαλιστικές ενώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, είχαν αντιταχθεί και ζητήσει την άμεση κατάργησή της.
Η ΟΛΜΕ έχοντας ήδη θέσει με απόλυτο τρόπο το θέμα στο υπόμνημά της στις 5/12/11 και στο υπόμνημά της για τις επιπτώσεις του ν.4024/11 (16/12/11) προς την πολιτική ηγεσία του Υπ. Παιδείας στις συναντήσεις που έγιναν, συνέβαλε αποφασιστικά στην ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματος των εργαζομένων.
Προφανώς και με αυτή την κατάργηση δεν ικανοποιούνται τα οικονομικά μας αιτήματα.
Συνεχίζουμε τον αγώνα μας για τη συνολική κατάργηση του νέου μισθολογίου – βαθμολογίου που καθηλώνει μισθολογικά και βαθμολογικά τους εκπαιδευτικούς.
ΠΗΓΗ: ΟΛΜΕ
Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012
Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω
Η λαίλαπα του μνημονίου, που ενέσκηψε στον τόπο μας συνεπεία πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης του ΠαΣοΚ, έχει οδηγήσει σε δραστική μείωση των εισοδημάτων των έως τώρα εργαζομένων και φυσικά έχει οδηγήσει στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας.
Την ίδια στιγμή, γίνονται καθημερινά συνεχείς περικοπές των κοινωνικών δαπανών, όπως είναι πχ στις υπηρεσίες υγείας.
Έτσι, αναγκάζονται οι πολίτες, με διάφορες αφορμές κι αιτίες, να πληρώνουν τα φάρμακα από την τσέπη τους, νοσήλεια από την τσέπη τους, να στήνονται σε απίστευτες ουρές για να θεωρήσουν βιβλιάρια κτλ.
Την ίδια στιγμή μειώνονται συνεχώς οι συντάξεις ακόμα και στα ταμεία που το ίδιο δεν έχει εισφέρει ούτε ένα ευρώ, πχ στα επικουρικά, λόγω όμως της κακοδιαχείρισης που αυτό εκανε.
Υποβαθμίζεται μ´άλλα λόγια καθημερινά η ποιότητα ζωής, ενώ την ίδια στιγμή καταβάλλουμε κανονικά τις εισφορές σε περίθαλψη, τους φόρους, τα τέλη, τα χαράτσια κι όλα τα συναφή.
Μ´άλλα λόγια ενώ το κράτος δεν τηρεί τις συμφωνίες με τους πολίτες, την ίδια στιγμή τους καλεί να τηρούν αυτοί τις υποχρεώσεις τους, τις συμφωνίες, και μάλιστα χωρίς να δίνεται το δικαίωμα της επιλογής.
Ενώ δηλαδή το κράτος συνεχίζει να παρακρατά από τους ΔΥ ποσά που κατά μέσο όρο αγγίζουν τα 7.000€ κατ´έτος για φαρμακευτική και νοσηλευτική περίθαλψη αδυνατεί για λόγους που δεν τους αφορούν να παράσχει στους υπαλλήλους του τις συμφωνημένες και πληρωμές σε υπηρεσίες.
Καιρός λοιπόν να επικρατήσει η κοινή λογική. Καιρός να απογαλακτιστούμε.
Ζητούμε να δοθεί επιτέλους στον Έλληνα πολίτη το δικαίωμα να επιλέξει.
Προτείνουμε να καταργηθεί η υποχρεωτκή ασφάλιση και να καταστεί κατ´επιλογήν.
Να δοθεί δηλαδή η δυνατότητα ο κάθε εργαζόμενος να συγκρίνει τις παροχές του κάθε ασφαλιστικού φορέα του δημοσίου, στενού ή ευρύτερου ή του ιδιωτικού τομέα και να ασφαλίζεται σε οργανισμό της επιλογής του.
Αυτό προϋποθέτει την κατάργηση της κάθε μορφής παρακράτησης-προκαταβολής ποσών από το κράτος στους υπαλλήλους του.
Να αποδίδει δηλαδή τις όποιες κουτσουρεμένες αποδοχές στους υπαλλήλους στο σύνολό τους.
Τα "μεικτά" να καταστούν "καθαρά".
Ακόμα και η παρακράτηση φόρου να καταργηθεί και να αποδίδεται ο αναλογούν φόρος εισοδήματος στο τέλος του οικονομικού έτους, όπως συμβαίνει άλλωστε και στα περισσότερα πολιτισμένα κράτη.
Η παγκόσμια κρίση στην ελληνική της έκφανση έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.
Είναι κρίση νοοτροπίας διοίκησης και διοικουμένων, είναι κρίση του πολιτικού συστήματος.
Είναι η κρίση του ιδιότυπου κουμμουνιστικού οικονομικού μοντέλου που έχει εγκαθιδρυθεί στην Πατρίδα μας μεταπολεμικά, το οποίο με μία φράση περιγράφεται ως: "πολίτη, υποχρεούσαι να θέλεις, δε δικαιούσαι να μη θέλεις".
Στην ουσία είναι το σύστημα που δημιούργησε τις δύο "Ελλάδες", τη μια της προσπάθειας, της δημιουργίας, της παραγωγής και της καινοτομίας και την άλλη την παρασιτική, της φοροδιαφυγής και του επιδοτούμενου από το Δημόσιο ιδιωτικού τομέα, του πελατειακού κράτους.
Όλοι μιλάνε για μεταρρυθμίσεις. Και πράγματι είναι αναγκαίες. Ας ξεκινήσει λοιπόν το κράτος από τον εαυτό του. Να δώσει το έναυσμα της ανάπτυξης σπάζοντας τα όποια στεγανά και κάνοντας το αυτονόητο: να δώσει το δικαίωμα της επιλογής στους πολίτες να καθορίσουν το μέλλον τους.
Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν οι προϋποθεσεις της ανάκαμψης στον τόπο, μόνο έτσι θα επανέλθει η αισιοδοξία στους πολίτες. Απελευθερώνοντας από κάθε είδους δεσμά και εξαρτήσεις. Όταν πιστέψουν ότι διαβιούν σ´ένα κράτος δικαίου που επικρατεί ο νόμος του αυτονόητου, της κοινης λογικής
Την ίδια στιγμή, γίνονται καθημερινά συνεχείς περικοπές των κοινωνικών δαπανών, όπως είναι πχ στις υπηρεσίες υγείας.
Έτσι, αναγκάζονται οι πολίτες, με διάφορες αφορμές κι αιτίες, να πληρώνουν τα φάρμακα από την τσέπη τους, νοσήλεια από την τσέπη τους, να στήνονται σε απίστευτες ουρές για να θεωρήσουν βιβλιάρια κτλ.
Την ίδια στιγμή μειώνονται συνεχώς οι συντάξεις ακόμα και στα ταμεία που το ίδιο δεν έχει εισφέρει ούτε ένα ευρώ, πχ στα επικουρικά, λόγω όμως της κακοδιαχείρισης που αυτό εκανε.
Υποβαθμίζεται μ´άλλα λόγια καθημερινά η ποιότητα ζωής, ενώ την ίδια στιγμή καταβάλλουμε κανονικά τις εισφορές σε περίθαλψη, τους φόρους, τα τέλη, τα χαράτσια κι όλα τα συναφή.
Μ´άλλα λόγια ενώ το κράτος δεν τηρεί τις συμφωνίες με τους πολίτες, την ίδια στιγμή τους καλεί να τηρούν αυτοί τις υποχρεώσεις τους, τις συμφωνίες, και μάλιστα χωρίς να δίνεται το δικαίωμα της επιλογής.
Ενώ δηλαδή το κράτος συνεχίζει να παρακρατά από τους ΔΥ ποσά που κατά μέσο όρο αγγίζουν τα 7.000€ κατ´έτος για φαρμακευτική και νοσηλευτική περίθαλψη αδυνατεί για λόγους που δεν τους αφορούν να παράσχει στους υπαλλήλους του τις συμφωνημένες και πληρωμές σε υπηρεσίες.
Καιρός λοιπόν να επικρατήσει η κοινή λογική. Καιρός να απογαλακτιστούμε.
Ζητούμε να δοθεί επιτέλους στον Έλληνα πολίτη το δικαίωμα να επιλέξει.
Προτείνουμε να καταργηθεί η υποχρεωτκή ασφάλιση και να καταστεί κατ´επιλογήν.
Να δοθεί δηλαδή η δυνατότητα ο κάθε εργαζόμενος να συγκρίνει τις παροχές του κάθε ασφαλιστικού φορέα του δημοσίου, στενού ή ευρύτερου ή του ιδιωτικού τομέα και να ασφαλίζεται σε οργανισμό της επιλογής του.
Αυτό προϋποθέτει την κατάργηση της κάθε μορφής παρακράτησης-προκαταβολής ποσών από το κράτος στους υπαλλήλους του.
Να αποδίδει δηλαδή τις όποιες κουτσουρεμένες αποδοχές στους υπαλλήλους στο σύνολό τους.
Τα "μεικτά" να καταστούν "καθαρά".
Ακόμα και η παρακράτηση φόρου να καταργηθεί και να αποδίδεται ο αναλογούν φόρος εισοδήματος στο τέλος του οικονομικού έτους, όπως συμβαίνει άλλωστε και στα περισσότερα πολιτισμένα κράτη.
Η παγκόσμια κρίση στην ελληνική της έκφανση έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.
Είναι κρίση νοοτροπίας διοίκησης και διοικουμένων, είναι κρίση του πολιτικού συστήματος.
Είναι η κρίση του ιδιότυπου κουμμουνιστικού οικονομικού μοντέλου που έχει εγκαθιδρυθεί στην Πατρίδα μας μεταπολεμικά, το οποίο με μία φράση περιγράφεται ως: "πολίτη, υποχρεούσαι να θέλεις, δε δικαιούσαι να μη θέλεις".
Στην ουσία είναι το σύστημα που δημιούργησε τις δύο "Ελλάδες", τη μια της προσπάθειας, της δημιουργίας, της παραγωγής και της καινοτομίας και την άλλη την παρασιτική, της φοροδιαφυγής και του επιδοτούμενου από το Δημόσιο ιδιωτικού τομέα, του πελατειακού κράτους.
Όλοι μιλάνε για μεταρρυθμίσεις. Και πράγματι είναι αναγκαίες. Ας ξεκινήσει λοιπόν το κράτος από τον εαυτό του. Να δώσει το έναυσμα της ανάπτυξης σπάζοντας τα όποια στεγανά και κάνοντας το αυτονόητο: να δώσει το δικαίωμα της επιλογής στους πολίτες να καθορίσουν το μέλλον τους.
Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν οι προϋποθεσεις της ανάκαμψης στον τόπο, μόνο έτσι θα επανέλθει η αισιοδοξία στους πολίτες. Απελευθερώνοντας από κάθε είδους δεσμά και εξαρτήσεις. Όταν πιστέψουν ότι διαβιούν σ´ένα κράτος δικαίου που επικρατεί ο νόμος του αυτονόητου, της κοινης λογικής
Νέα δεδομένα για τους ασφαλισμένους
Σε νέο καθεστώς πρωτοβάθμιας περίθαλψης βρίσκονται από χθες οι ασφαλισμένοι τεσσάρων ταμείων. ΙΚΑ, ΟΠΑΔ, ΟΑΕΕ και ΟΓΑ εντάσσονται στον Εθνικό Οργανισμό Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) που ξεκίνησε να λειτουργεί επίσημα υπό τη βροχή των διαμαρτυριών και των απεργιών των γιατρών και των φαρμακοποιών.Πρακτικά η αλλαγή αυτή σημαίνει ότι ο ασφαλισμένος οποιουδήποτε από τα τέσσερα ταμεία θα παίρνει τηλέφωνο είτε στο 184 (νούμερο για ιατρικά ραντεβού στο ΙΚΑ) είτε στα γραφεία του ΟΠΑΔ και θα ζητά να μάθει ποιος είναι ο συμβεβλημένος με τον νέο φορέα γιατρός της ειδικότητας που θέλει για να απευθυνθεί σε αυτόν. Σε ό,τι αφορά τη συνταγογράφηση φαρμάκων, εάν ισχύσει η ελεύθερη συνταγογράφηση από όλους τους γιατρούς, τότε θα γράφουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες φάρμακα, αν όχι… άγνωστο.
Πάντως το προεδρείο του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου θεωρεί θνησιγενές το εγχείρημα του ΕΟΠΥΥ. Καλεί τους γιατρούς όλης της χώρας να μην υπογράψουν ατομικές συμβάσεις με τον Οργανισμό, χαρακτηρίζοντας επαίσχυντους τους όρους συνεργασίας των δύο πλευρών (αμοιβή 6,48 ευρώ ανά επίσκεψη). Ανάλογη θέση εκφράζει και το προεδρείο της Ομοσπονδίας νοσοκομειακών γιατρών (ΟΕΝΓΕ), εκτιμώντας ότι 9,5 εκατ. ασφαλισμένοι βρίσκονται παντελώς ανασφάλιστοι από την 1η Ιανουαρίου 2012.
Την ίδια στιγμή οι ελεύθεροι επαγγελματίες γιατροί απεργούν μέχρι την Πέμπτη 5 Ιανουαρίου, οι νοσοκομειακοί γιατροί απέχουν από τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων και των Κέντρων Υγείας μέχρι την ίδια ημερομηνία, οι φαρμακοποιοί βάζουν λουκέτο και σήμερα στα φαρμακεία και σταματούν να χορηγούν φάρμακα με πίστωση. Ο ασφαλισμένος θα τα πληρώνει από την τσέπη του και στη συνέχεια θα απευθύνεται στο πρώην ασφαλιστικό του ταμείο, νυν ΕΟΠΥΥ.
Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012
Από Δευτέρα, 9/1 η ανακοίνωση τοποθετήσεων Σχ. Συμβούλων
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)