Ανοίγει ο δρόμος και για τις απολύσεις εκπαιδευτικών...

Κατατέθηκε νύχτα η τροπολογία για την οποία πίεζε η Τρόικα.

Την συμμετοχή στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και των εκπαιδευτικών, φέρνει με τροπολογία που κατέθεσε αργά το απόγευμα στη Βουλή ο υπουργός Παιδείας κ. Γιώργος Μπαμπινιώτης.

Η απόφαση ήταν ειλημμένη εδώ και αρκετούς μήνες, όμως...


αναβαλλόταν συνεχώς μπροστά στις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών. Η αξιολόγηση πρόκειται να ολοκληρωθεί το 2013 και βάση αυτής από το 2014 θα ορίζονται οι προϊστάμενοι των διάφορων υπηρεσιών και διευθύνσεων.

Σε περίπτωση που κριθεί από την Τρόικα και την ελληνική κυβέρνηση ότι χρειάζονται περικοπές εκπαιδευτικών η αξιολόγηση θα καθορίσει ποιοι θα είναι αυτοί που θα απομακρυνθούν από τα σχολεία. Δηλαδή όπως θα ισχύσει σε όλο τον υπόλοιπο στενό δημόσιο τομέα, όπως είχε γράψει προ εβδομάδων το Πρώτο Θέμα.

Τα κριτήρια αξιολόγησης, η διαδικασία και τα όργανα που θα την αναλάβουν θα καθορίζονται μετά από προεδρικό διάταγμα ύστερα από πρόταση των υπουργώ Διοικητικής Μταρρύθμισης και Παιδείας. Το προεδρικό διάταγμα θα καθορίζει και την «βαρύτητα των επί μέρους κριτηρίων για την προαγωγική διαδικασία και την αξιολόγηση της θητείας των εκπαιδευτικών σε θέσεις ευθύνης».

Το προεδρικό διάταγμα αναμένεται να εκδοθεί μέσα σε τέσσερις μήνες από την στιγμή δημοσίευσης του νόμου.

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=187101

Περισσότερα »

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ ΔΑΣΚΑΛΕ…

Πέρασαν τόσες δεκαετίες προκειμένου να ξεφύγει ο «δασκαλάκος» απ’ τη μοίρα του και να οχυρωθεί με περισσότερες γνώσεις, με εγκυρότητα κι επιστημοσύνη. Εξομοιώσεις, Πιστοποιήσεις στις ΤΠΕ, Μεταπτυχιακά, Επιμορφώσεις και Δια Βίου Εκπαίδευση κατίσχυσαν στο εκπαιδευτικό τοπίο … ώσπου εν τέλει κατάφερε να χαίρει της εκτίμησης του συνόλου (εντάξει ας μην υπερβάλλουμε... κάποιων)....

....Σχετικά με τα μισθολογικά του κλιμάκια η εξέλιξη ήταν ανέκαθεν αστεία, αλλά ήταν εις θέσιν να το παραβλέψει βάζοντας πάνω απ’ όλα τους μαθητές του. Σήμερα, λοιπόν, βιώνει την αντιθετικότητα της αντίθεσης και παραμένει παρόλ’ αυτά σώφρων… έχοντας αποκτήσει ωστόσο ένα κουσούρι. Παραμένει παθητικός δέκτης υπό τη σκέπη προφανώς και του «δόγματος του Σοκ» και παρατηρεί τα συμβαίνοντα σαν να βλέπει ταινία Matrix.

Βάλλεται πανταχόθεν ο δάσκαλος σήμερα, κατ΄ αρχάς από το ίδιο το Υπουργείο στο οποίο υπάγεται και το οποίο τον τιμωρεί καθ’ όλη τη διάρκεια της φετινής χρονιάς. Βάλλεται και από μερίδα δημοσιογραφίσκων, οι οποίοι με περισσή απαξίωση για το έργο του τον καταδικάζουν. Βάλλεται και από μερίδα της κοινωνίας που επιμένει ότι είναι τεμπέλης και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Και φυσικά βάλλεται και από την Κυβέρνηση της χώρας του, η οποία έχει κατατάξει την Παιδεία και όλα τα συμπαρομαρτούντα της ως ζητήματα ελάσσονος σημασίας.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ ΔΑΣΚΑΛΕ:

1. Φταις εσύ που δεν είχες βιβλία φέτος και το ανήγαγες σε μείζον ζήτημα, ενώ θα μπορούσες να είσαι ευέλικτος και να έχεις σκεφτεί τρόπους να το ξεπεράσεις.

2. Φταις εσύ που υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν απ’ την ασιτία και τολμάς να το δημοσιεύεις στον Τύπο, υπονοώντας ότι οι ιθύνοντες δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Θα μπορούσες με τον υπέρογκο μισθό που λαμβάνεις να φροντίσεις για όλα τα παιδιά του κόσμου, ακόμη και της Αφρικής, και να μην προβαίνεις σε τέτοιες ενέργειες.

3. Φταις εσύ που έτρεχες σε κάθε σεμινάριο, σε κάθε επιμόρφωση κι εξομοίωση και τώρα απαιτείς (από μέσα σου βέβαια) να μην σου κόβουν το μισθό που παίρνεις στο όνομα των πτυχίων σου.

4. Φταις εσύ που πήρες το Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Σπουδών χωρίς να εκμεταλλευτείς την υπηρεσία σου με εκπαιδευτική άδεια. Τώρα που επιμένεις και ζητάς ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ και διδακτορικά, δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα κι ας τιτλοφορείται έτσι το Υπουργείο στο οποίο ανήκεις.

5. Φταις εσύ που λαμβάνεις τέτοιο μισθό, ενώ υπάρχουν κλάδοι πολύ λιγότερο ζημιωμένοι απ’ την πολυσυζητημένη κρίση, γιατί τους εκπροσώπους σου μόνος σου τους ανέδειξες και δεν φταίνε εκείνοι αν δεν ενδιαφέρονται για σένα πια.
6. Φταις εσύ που επιμένεις να αιθεροβατείς και να ελπίζεις ότι η κατάσταση θα φτιάξει με την αξιολόγηση και τα σεμινάρια επιμόρφωσης για τα πιλοτικά σχολεία εκτός ωραρίου στα οποία μετέχεις παρά τη θέλησή σου.

7. Φυσικά και φταις εσύ που το παιδί ανοίγει την παλάμη του στους επισήμους κατά τη διάρκεια των παρελάσεων. Το λέει και ο Πρετεντέρης και οφείλεις να τον υπακούς γιατί κάτι θα ξέρει παραπάνω από σένα δάσκαλε.

8. Φυσικά και φταις εσύ που κάθεσαι 3 μήνες το καλοκαίρι και από 15 μέρες Χριστούγεννα και Πάσχα. Είσαι τεμπέλης, κατάλαβέ το ακόμη κι αν εργάζεσαι για τους μαθητές σου κι εκείνες τις μέρες. Είσαι τεμπέλης ακόμη κι αν δουλεύεις όλη την ημέρα στο σπίτι σου… αποδέξου το πια!

9. Φυσικά και φταις εσύ που το κράτος πτώχευσε γιατί ανήκεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ο οποίος αποτελείται από τεμπέληδες, ανίκανους και ανθρώπους που «τα έφαγαν» μαζί με τον Πάγκαλο, τον οποίο οφείλεις να τον υπακούς κι αυτόν. Κάτι θα ξέρει παραπάνω από σένα.

10. Και τέλος, φυσικά και φταις για ό,τι συμβαίνει σε τούτο τον τόπο… χωρίς γιατί. Φταις, τέλος.

Η παρωδία αυτή, ωστόσο, δε συνεπάγεται τον εφησυχασμό σου και δεν τον δικαιολογεί. Είναι γεγονός, ότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί που πιθανότατα ολιγωρούν και δεν επιδεικνύουν το δέοντα ενθουσιασμό στο έργο τους, όπερ και δεν περιγράφει την πλειονότητα του κλάδου και σε καμιά περίπτωση δεν την εκπροσωπεί. Ακόμη και γι’ αυτούς οι λόγοι είναι βαθύτεροι και δεν αντιμετωπίζεται το θέμα τόσο επιδερμικά διατρανώνοντας ότι οι εκπαιδευτικοί συλλήβδην είναι τεμπέληδες. Εγείρει εύλογα ερωτήματα γιατί κανείς από τους διατελέσαντες Υπουργούς Παιδείας δεν σκέφθηκε να εισαγάγει το θεσμό της αξιολόγησης των δυνάμει εκπαιδευτικών κατά την αποφοίτησή τους απ’ τα εκάστοτε παιδαγωγικά τμήματα. Ας μην πάμε πιο παλιά και αναφερθούμε στο Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών των Παιδαγωγικών Τμημάτων και τις γνώσεις που κατακτά τελικά ο επίδοξος εκπαιδευτικός γιατί είναι τεράστιο ζήτημα. Για άλλη μια φορά καταδεικνύεται ότι όλα επαφίενται στη διάθεση και τη θέληση έκαστου δασκάλου.

Αν, τέλος, φταις για κάτι σοβαρό δάσκαλε είναι για τη στάση που τηρείς σήμερα. Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι μια σχολική μονάδα αποτελεί τη μικρογραφία της ευρύτερης κοινωνίας, καθίσταται σαφές ότι τα διάφορα αιρετά μέλη της, καθώς και οι εκπρόσωποι συνδικαλιστές της ψηφίζονταν τόσα χρόνια με λάθος κριτήρια ή αλλιώς με τα ίδια κριτήρια που ψηφίζονταν και οι εκπρόσωποι της χώρας εν συνόλω. Πάραυτα, σήμερα που έχει αποκαλυφθεί το φιάσκο γιατί δεν αντιδράς; Πώς διδάσκεις στους μαθητές σου έννοιες όπως της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αξιοκρατίας κλπ.; Δε γνωρίζεις ότι το ισχυρότερο μέσο για τη διδασκαλία των μαθητών είναι το παράδειγμα του δασκάλου τους; Δεν κατανοείς ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο αναπαράγεις ασυνείδητα υποταγμένους πολίτες, πολίτες χωρίς βούληση και χωρίς σθένος, πολίτες χωρίς ελπίδα και κριτική σκέψη; Αυτό θες για τους μαθητές σου;

Σίγουρα όχι!

Επί τούτω, λοιπόν, μη λησμονείς την τεράστια επίδραση που έχεις στους μαθητές σου και γίνε το ζωντανό παράδειγμα για τους αυριανούς πολίτες και πολιτικούς που όλοι θα θέλαμε… είναι στο δικό σου χέρι, όσο βαρύ κι αν είναι το φορτίο, όσες κι αν είναι οι συνέπειες γιατί…

μόνο εσύ ξέρεις ποιο είναι το μέλλον του τόπου μας… και το τιμάς και το σέβεσαι… είναι οι μαθητές σου… που μπροστά τους ξεχνάς όλα τα παραπάνω για τα οποία σε κατηγορούν και μάχεσαι μέσα στην τάξη για εκείνους… κι ελπίζεις… και συμπορεύεσαι… και αγωνιάς… και κάνεις ό,τι περνά απ’ το χέρι σου, δίχως εκπτώσεις.. επιμένοντας σε πείσμα όλων να τους βάζεις πάνω από όλους και όλα… πράγμα το οποίο ελπίζω να συμπεριλάβει στις αναφορές του για το είδος σου ο ιστορικός του μέλλοντος…

Ιωάννα Θωμοπούλου
Εκπαιδευτικός Π.Ε.

ΑΠΟ TO ALFAVITA.GR

Περισσότερα »

Προσδοκούμε την ανάπτυξη και την ανάσταση, του αιρετού Τάσου Σταυρογιαννόπουλου

Η αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας ενός Υπουργείου πάντα δημιουργεί την ελπίδα και την προσδοκία για κάτι καλύτερο. Ιδιαίτερα δε, όταν η πολιτική της προηγούμενης ηγεσίας έχει αποδοκιμαστεί στο σύνολό της από τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, τότε η αλλαγή συνοδεύεται και με ανακούφιση. Είναι γεγονός, πως η πολιτική της «δήθεν μεταρρύθμισης», που ασκήθηκε τα τελευταία δυόμισι χρόνια στον τομέα της Παιδείας, επενδύθηκε με το γνωστό σλόγκαν «Πρώτα ο μαθητής». Σας παραθέτω λοιπόν τρεις ειδήσεις της επικαιρότητας για να κατανοήσουμε πλήρως την αποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής:

Είδηση 1η: Διαβάσαμε σήμερα στις τοπικές εφημερίδες και είδαμε στην τηλεόραση πως τρεις μαθητές του Δημοτικού Σχολείου (τρία αδελφάκια) μετά από τις διακοπές των Χριστουγέννων δεν πηγαίνουν σχολείο. Ο λόγος είναι ότι διαμένουν σε απόσταση μακρινή από το σχολείο φοίτησής τους και ο μεταφορέας σταμάτησε να κάνει το δρομολόγιο, αφού δεν πληρώνεται. Συνεπώς, οι μικροί μαθητές παραμένουν στο σπίτι καθημερινά, εφόσον δεν υπάρχει τρόπος μετακίνησής τους προς το σχολείο.

Είδηση 2η: Ο Δήμος Πατρέων μερίμνησε για την εξασφάλιση ενός δωρεάν κουλουριού σε περίπου 700 μαθητές των σχολείων της περιφέρειάς του. Ανάλογες πρωτοβουλίες ανέλαβαν και πρόκειται να αναλάβουν και άλλοι φορείς (σύλλογοι γονέων κ.λπ.). Συνεπώς, γίνεται αντιληπτό, πως ορισμένος αριθμός μαθητών στην Ελλάδα του 2012 υποσιτίζεται!

Είδηση 3η: Αναφέρθηκε κατά τη σημερινή τελετή παράδοσης του Υπουργείου Παιδείας, πως μία από τις πρώτες προτεραιότητες του νέου Υπουργού Παιδείας θα είναι τα βιβλία των μαθητών. Συνεπώς, αναγνωρίζεται πως το πρόβλημα διανομής των βιβλίων στους μαθητές είναι υπαρκτό και ενδεχομένως θα εξακολουθήσει να υφίσταται και την επόμενη σχολική χρονιά.

Κοινός παρονομαστής λοιπόν των τριών αυτών ειδήσεων είναι ο μαθητής: αυτός που δεν μπορεί να φοιτήσει στο σχολείο λόγω αποτυχίας του συστήματος των μεταφορών, αυτός που υποσιτίζεται λόγω της οικονομικής εξαθλίωσης στην οποία έχει περιέλθει κάθε ελληνική οικογένεια και ιδιαίτερα οι οικονομικά ασθενέστερες ομάδες του πληθυσμού και τέλος ο μαθητής που δεν είχε βιβλία για μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί η πολιτισμένη κοινωνία μας δεν μπόρεσε να του τα εξασφαλίσει έγκαιρα.

Στα γεγονότα αυτά της επικαιρότητας ανακεφαλαιώνεται το απόσταγμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής των τελευταίων χρόνων. Προσδοκούμε την ανάπτυξη και την ανάσταση!!!

Σταυρογιαννόπουλος Τάσος               Πάτρα, 8-3-2012
Αιρετός Π.Υ.Σ.Π.Ε. Ν. Αχαΐας

Περισσότερα »

Για μια άλλη Βουλή των Ελλήνων

Πλησιάζουν οι βουλευτικές εκλογές και στις βουλευτικές εκλογές ψηφίζουμε κόμματα γιατί το εκλογικό σύστημα έχει εξασφαλίσει ότι μεμονωμένοι υποψήφιοι δεν έχουν καμία, ούτε καν μαθηματική πιθανότητα εκλογής κατά παραβίαση φυσικά του δικαιώματος του εκλέγεσθαι.

Στον καταρτισμό των συνδυασμών που έχουν αρχίσει να ετοιμάζουν τα "επιτελεία" έχουμε από καμία έως ελάχιστη δυνατότητα ανάμιξης με συνέπεια να ευδοκιμούν τα παιδιά του κομματικού σωλήνα και να απουσιάζουν, όσοι αδιαφορούν, αδυνατούν ή απαξιούν να καλοπιάσουν τις κομματικές ιεραρχίες.

Και τίθεται το ερώτημα: ποιους από τους υποψηφίους, τους πολιτικούς, αλλά μη μικροκομματικούς, τους στρατευμένους, αλλά μη διατεταγμένους, θα θέλαμε να δούμε στη Βουλή;

Προσωπικά έχω αρχίσει να σκέφτομαι τα κριτήρια σταυροδοσίας …

Περισσότερα »

ΑΔΕΔΥ: Συνεχίζουμε τον Αγώνα!

Δείτε εδώ την ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ

 

Περισσότερα »

Οι ξεχασμένες αξίες του ελληνικού συντηρητισμού

Του Νικου Mαραντζιδη, αναπληρωτή καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Τώρα, που η κρίση υπονόμευσε το βιοτικό μας επίπεδο, εμείς, η καταχρεωμένη σε τράπεζες και πιστωτικές κάρτες μεσαία τάξη, παρατηρούμε τους ηλικιωμένους γονείς μας, οι οποίοι κατάφεραν με κόπους χρόνων να δημιουργήσουν μια κάποια περιουσία, να αντιμετωπίζουν την κατάσταση, αρκετές φορές, με σαφώς καλύτερους όρους από τους δικούς μας. Οι γονείς μας, είτε ήταν υπάλληλοι, είτε επαγγελματίες και επιχειρηματίες, είτε αγρότες, ήταν συνήθως άνθρωποι μετρημένοι. Ζούσαν λιτά, απεχθάνονταν τα δάνεια και τα δανεικά και προγραμμάτιζαν προσεκτικά τη ζωή τους χωρίς σπατάλες....

Εχοντας εμπειρίες πολέμων και οικονομικών καταστροφών, αντιμετώπιζαν το μέλλον με συστολή και συγκρατημένη αισιοδοξία. Ηταν, με άλλα λόγια, συντηρητικοί άνθρωποι.
Αυτός ο συντηρητισμός είχε αναγορεύσει σε θεμέλια της κοινωνικής οργάνωσης, συμπεριφορές όπως η εργατικότητα, η αποταμίευση, η πειθαρχία, ο σεβασμός στους νόμους, η εγκράτεια. Ιδιαίτερα, η ελληνική εκπαίδευση ήταν γεμάτη από τέτοιες αξίες, που σήμερα τις θεωρούμε παλιομοδίτικες και συχνά αντιδραστικές. Γελάμε, όταν σκεφτόμαστε πως τα παλιά βιβλία του δημοτικού είχαν ως πρότυπα καριέρας τον τσαγκάρη, τον καστανά, τον ξυλουργό, τον αγρότη. Ταπεινά επαγγέλματα και κόσμοι που αποτύπωναν τις αξίες του ελληνικού συντηρητισμού.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι παραπάνω αξίες έπαιρναν συχνά στην πράξη μορφή καρικατούρας. Ο σεβασμός στους κανόνες γινόταν άκριτη πειθαρχία, η αποδοχή των ιεραρχιών υποτέλεια στους ισχυρούς, η ηθική μετατρεπόταν σε υποκρισία, η αποταμίευση σε μιζέρια, οι οικογενειακοί δεσμοί καταντούσαν νεποτισμός, η αγάπη για την πατρίδα εθνικισμός, η αίσθηση του να έχει κανείς ρίζες κλειστοφοβικός επαρχιωτισμός.

Μας αρέσει ή όχι, πάντως, αυτός ο συντηρητικός κόσμος άφησε το στίγμα του στη χώρα. Συγκρότησε έναν συνεκτικό κώδικα αξιών και συμπεριφοράς, που κοινωνικοποίησε γενιές ολόκληρες προς συγκεκριμένα πρότυπα ζωής.

Η δεκαετία του 1970 παρέσυρε πολύ σύντομα τον συντηρητισμό και κυρίως τις αξίες του. Μια νέα γενιά αισιόδοξων ανθρώπων γεννημένη μετά τον Εμφύλιο, που δεν βίωσε πόλεμο, αναζητούσε να ξεφύγει από το κλειστό και περιοριστικό πλαίσιο της προηγούμενης περιόδου, διψούσε για νέες εμπειρίες και γρήγορη κοινωνική άνοδο. Αυτή η γενιά οικοδόμησε το δικό της αξιακό σύστημα, που επιβλήθηκε εύκολα στις πολιτικές συνθήκες της μεταπολίτευσης.

Μαζί με τα απόνερα, όμως, πετάχτηκε και το μωρό. Σύντομα, τη θέση της αποταμίευσης πήρε ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός και ο υπερδανεισμός. Τη θέση πως ο πλούτος δεν φέρνει την ευτυχία διαδέχθηκε η ακόρεστη δίψα για πλούσια ζωή και πολυτελή διαβίωση. Χάρη στα νέα ήθη, η καριέρα έπρεπε να οδηγεί στον γρήγορο πλουτισμό. Το ελληνικό κράτος αποικήθηκε από νεόπλουτες φιλοδοξίες. Ετσι άνθησαν «αεριτζίδικα» επαγγέλματα, ξεφύτρωσε η μανία του χρηματιστηρίου και πολλοί οδηγήθηκαν προς τη διαφθορά και τη λεηλασία δημοσίων πόρων με την απλή, και φθηνή, αιτιολογία πως «μόνο με τον μισθό δεν βγαίνεις».

Μέσα σε όλα αυτά, η αφοσίωση στην ιεραρχία αντικαταστάθηκε από την αντίληψη πως η αναίδεια και η αγένεια απελευθερώνουν. Ενώ η πίστη για την αξία της τήρησης των νόμων κλονίστηκε από την αίσθηση της ατιμωρησίας και την πεποίθηση πως δεν υπάρχουν σαφή όρια πέραν από αυτά που ορίζει το εγώ και η ισχύς του καθενός.

Δυστυχώς, ο παλιομοδίτικος συντηρητισμός, που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες, δεν έδωσε τη θέση του σε έναν προοδευτικό φιλελευθερισμό που διατηρώντας αξίες, όπως ο σεβασμός στον νόμο και η επιχειρηματικότητα, θα έφερνε μαζί του την αξιοκρατία, την ατομική ευθύνη, τον κοσμοπολιτισμό, τον ορθολογισμό και την ανεκτικότητα. Ούτε αντικαταστάθηκε, έστω, από μια σοσιαλδημοκρατική, σκανδιναβικής προέλευσης, κουλτούρα κοινωνικής συνοχής που θα καλλιεργούσε μεν τον εξισωτισμό και τον κρατισμό, αλλά τουλάχιστον θα τα συνδύαζε με μια φιλοσοφία ατομικής εγκράτειας, λιτής διαβίωσης εναρμονισμένης με τις αρχές υποτίθεται του σοσιαλισμού.

Αυτό που επικράτησε στη μεταπολίτευση, συνιστά ένα ιδεολογικό υβρίδιο, που μπορεί να αποκληθεί: «Καταναλωτικός σοσιαλ-λαϊκισμός». Πρόκειται για ένα ιδεολογικό αμάλγαμα που προέκυψε από τη φιλοδοξία κοινωνικής ανόδου και τις καταναλωτικές προσδοκίες της μεταπολεμικής γενιάς σε συνδυασμό με την υιοθέτηση σοσιαλιστικών ιδεολογικών προταγμάτων. Επρόκειτο, στην πραγματικότητα, για την ιδεολογία των εξεγερμένων μικροαστών: τα ήθελαν όλα εδώ και τώρα.

Στην παραγωγή αυτού του κράματος συνετέλεσαν αναμφίβολα δύο παράγοντες:

α) Η δικτατορία του 1967, που καταρράκωσε και γελοιοποίησε τις αξίες του ελληνικού συντηρητισμού καθιστώντας τες ανενεργούς, αν όχι γραφικές.

β) Η έλευση στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ, το 1981, που είχε εξέχουσα συμβολή στην επικράτηση αυτού του καταναλωτικού σοσιαλ-λαϊκισμού.

Σήμερα, που πρέπει να ξαναχτίσουμε τη χώρα, ας θυμηθούμε, πως, στο παρελθόν, μερικές από τις αξίες του συντηρητικού κόσμου συνέβαλαν να ορθοποδήσει η Ελλάδα σε δύσκολες στιγμές. Αυτό ας το έχουν κυρίως στον νου τους οι Ελληνες συντηρητικοί πολιτικοί, που, έως σήμερα, στην αγωνία τους να δείξουν σύγχρονοι, αποποιήθηκαν τον βασικό πυρήνα της ιδεολογίας τους και μιμήθηκαν, δυστυχώς, τα πιο αρνητικά στοιχεία των αντιπάλων τους προκειμένου να γίνουν αρεστοί. Στο τέλος, και οι μεν και οι δε, συντηρητικοί και σοσιαλιστές, έφτασαν να μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Περισσότερα »

Έως 6 Απριλίου οι μεταθέσεις από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ

Σε σημερινή ανακοίνωση που είναι εδώ ο αιρετός ΚΥΣΠΕ, Δημήτρης Μπράτης αναφέρει ότι: "...σήμερα ζητήθηκαν απ’ όλες τις Δ/νσεις Π.Ε. της χώρας τα κενά των εκπαιδευτικών Π.Ε. προκειμένου να προχωρήσουμε στην πραγματοποίηση των γενικών μεταθέσεων από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ οι οποίες, κατά την εκτίμησή μου, θα ανακοινωθούν ως τις 6 Απριλίου 2012."

Περισσότερα »

21 Μαρτίου: Παγκόσμια Μέρα της Ποίησης

Φέτος η Παγκόσμια Μέρα της Ποίησης, στην Ελλάδα, είναι αφιερωμένη στο Νικηφόρο Βρεττάκο, ο οποίος γεννήθηκε στις Κροκεές της Λακωνίας πριν από 100 χρόνια.

"Συντόμευσε τὸ λόγο σου ὃσο μπορεῖς.
Βάζε τὴ λέξη ὁλόκληρη, βέβαια, μιὰ ποὺ ἀλλιῶς
δὲν κατορθώνεται ὁ διαρκὴς λόγος. Ἀλλά,
πάντως, συντόμευε. Γιατὶ δὲν περιμένει
ὁ ἣλιος. Κι οἱ λίγες ὧρες ποὺ σοῦ μένουν
δὲ χωροῦν πολλὰ ποιήματα."

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
Nικηφόρος ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ (1912-1991

Περισσότερα »

Συμβαίνει και αυτό: Το Υπουργείο υπολογίζει τις περικοπές (των ημερών απεργίας) στις μεικτές αποδοχές!!!

Του αναπληρωματικού αιρετού ΚΥΣΠΕ, Γιώργου Δημητρκόπουλου

Συνάδελφοι,
Την ώρα που οι εργαζόμενοι δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση σε ό,τι είχαν κατακτήσει τις προηγούμενες δεκαετίες, την ώρα που αμύνονται με όποιο μέσο έχουν στη διάθεσή τους...
αυτή την ώρα επέλεξε η κρατική εξουσία να πλήξει ακόμη περισσότερο
τους αγωνιζόμενους Δημοσίους Υπαλλήλους, αυξάνοντας το ποσό που περικόπτεται από
τους απεργούς συναδέλφους.
Συγκεκριμένα, στο άρθρο 23 του Ν. 4024/11 προβλέπονται τα παρακάτω:
«Σε όλες τις περιπτώσεις αποχής των υπαλλήλων από τα καθήκοντά τους, ο μήνας λογίζεται για είκοσι πέντε (25) ημέρες» (σ.σ. περικόπτεται, δηλαδή, το 1/25 των αποδοχών για κάθε ημέρα απεργίας).
Στην εγκύκλιο που εξέδωσε το Υπουργείο Οικονομικών (αρ. πρωτ. οικ.2/78400/0022/14-11-2011) για την εφαρμογή των διατάξεων του Ν. 4024 ορίζεται ότι:
«Σύμφωνα με τα όσα ορίζονται στο άρθρο αυτό (σ.σ. άρθρο 23) σε κάθε περίπτωση περικοπής αποδοχών του υπαλλήλου, συμπεριλαμβανομένων και των επιδομάτων εορτών και αδείας, λόγω αποχής από τα καθήκοντά του ή απεργίας, η περικοπή αυτή υπολογίζεται στο 1/25 των μηνιαίων αποδοχών για κάθε ημέρα απουσίας».
«…Στην περίπτωση απεργίας, στην έννοια της οποίας υπάγονται και οι στάσεις εργασίας, γίνεται περικοπή για κάθε μέρα, των μεικτών μηνιαίων αποδοχών, συμπεριλαμβανομένης και της συντάξιμης εργοδοτικής εισφοράς».
Όπως μπορεί ο καθένας να διακρίνει, ενώ στη μία παράγραφο της ερμηνευτικής (;) εγκυκλίου ο Αναπληρωτής Υπουργός (Σαχινίδης) αναφέρει ότι για κάθε μέρα απουσίας συμπεριλαμβανομένης και της απεργίας περικόπτεται το 1/25 των μηνιαίων αποδοχών, σε επόμενη παράγραφο της ίδιας εγκυκλίου για την περίπτωση της απεργίας ορίζει αυθαίρετα τις μεικτές αποδοχές. Η εφαρμογή αυτής της διάταξης έχει σαν αποτέλεσμα να επιβαρύνονται επιπλέον οι απεργοί από 15 έως 20 Ευρώ για κάθε ημέρα απεργίας!!!
Επισημαίνουμε ότι μέχρι και τον περασμένο Οκτώβριο η περικοπή αποδοχών για τις ημέρες απεργίας υπολογιζόταν στο μηνιαίο καθαρό μισθό (μετά την αφαίρεση των κρατήσεων, πλην φόρου και δανείων).

Συνάδελφε,
Καταλαβαίνουμε απόλυτα ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι είναι δυνατό για να αποδυναμώσει τον αγώνα των εργαζομένων. Αυτό, όμως, που δεν μπορούμε να δεχθούμε είναι το γεγονός ότι τέσσερις μήνες μετά την έκδοση της εγκυκλίου το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα (ΑΔΕΔΥ, ΔΟΕ, ΟΛΜΕ) δεν έχει αναδείξει το συγκεκριμένο ζήτημα.
Τελειώνοντας, σας γνωρίζω πως έθεσα - μεταξύ άλλων - το ζήτημα αυτό στην Ολομέλεια των Προέδρων της ΔΟΕ (9/3/2012), όπου μετείχα ως Πρόεδρος του Συλλόγου της Νίκαιας, ζητώντας να παρέμβει η Ομοσπονδία. Είναι αυτονόητη υποχρέωση του συνδικάτου να απαιτήσει την απόσυρση της επίμαχης διάταξης, καθώς και την επιστροφή του επιπλέον παρακρατηθέντος ποσού στους απεργούς συναδέλφους.

Περισσότερα »

Η Υγεία στον «Καιάδα» του νέου Μνημονίου

Ο ιατρικός λόγος δηλαδή οι αναπαραστάσεις για την υγεία και την ασθένεια, έχει στο πέρασμα του χρόνου υποστεί πολλές μεταλλαγές. Η ανάλυση των μεταλλαγών του ιατρικού λόγου, συγκροτεί κάθε φορά το αντικείμενο υγεία με διαφορετικούς όρους. Αυτές οι μεταλλαγές όμως γίνονταν μέχρι πρόσφατα μέσα στην οπτική του ιατρικού λόγου που ήταν άμεσα συναρτημένες με την ιατρική έρευνα Είναι ανάγκη να το καταλάβουμε και αυτό είναι μείζονος σημασίας επιχείρημα, ότι αυτό που διακυβεύεται σήμερα δεν είναι η υγεία καθαυτή, αλλά η χειραγώγηση από την πολιτική και οικονομική τάξη, του ιατρικού λόγου για την υγεία. Ο "λόγος" για την υγεία δεν είναι και τόσο αθώος, ιδιαίτερα σήμερα όπου η εκφορά του δεν γίνεται από τους γιατρούς αλλά από τους πολιτικούς.

Το σώμα και οι αισθήσεις –πρέπει να το καταλάβουμε- είναι κοινωνικά και πολιτικά κατασκευασμένα με ποικίλους τρόπους από διαφορετικούς πολιτισμούς και διαφόρους λόγους. Το σώμα δεν είναι δοσμένο, δεν είναι δηλαδή κάτι το φυσικό, αλλά αποτελεί κοινωνική/πολιτική κατηγορία η οποία επενδύεται με διαφορετικά νοήματα που επιβάλλονται και αναπτύσσονται, σύμφωνα με την ηλικία και για διαφορετικά τμήματα του πληθυσμού. Το σώμα είναι λοιπόν, σαν σφουγγάρι, εξ’ αιτίας της ικανότητας ν’ απορροφά μηνύματα. (Synnott, 1993).

Η υγεία είναι μια νέα μορφή του ιατρικού βλέμματος. Από το νοσοκομείο χώρος ετεροτοπίας, περίθαλψης και επανένταξης, [χώρος εγκλεισμού] περάσαμε στην ιδέα της Κοινωνίας η οποία δρα όχι θεραπευτικά αλλά προ – ληπτικά και τελευταία σε μια κοινωνία που δρα κύρια πολιτικά Σήμερα μιλάμε κύρια για βιοπολιτική, τη διαχείριση δηλαδή των πολιτών σε όλους τους τομείς δραστηριότητάς του μέχρι και την κυτταρική του δομή, δηλαδή για μια πειθαρχική κοινωνία. Το ιατρικό βλέμμα μετακινείται στην πορεία του χρόνου από ένα "Πανοπτικό" εξειδικευμένο κέντρο, πχ νοσοκομείο , ψυχιατείο, στο ίδιο το άτομο που κοιτά τον εαυτό του (βλέπω + βλέπομαι), αυτό – ρυθμίζομαι αλλά κύρια το βλέμμα μετακινείται για να ρυθμίσει το άτομο σε όλες τις πλευρές της ζωής του και γίνεται γιαυτό βιο-πολιτικό, γίνεται δηλαδή κάθε άτομο ξεχωριστά, πολιτικό αντικείμενο που χρειάζεται πρώτιστα πολιτική θεραπεία και δευτερευόντως ιατρική θεραπεία.
Το μνημονιακό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα «ανθυγιεινό».και είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινό γιατί πρόκειται για επέμβαση της πολιτικής στον ιατρικό λόγο. Εκείνο που προσπαθεί να επιτύχει η μνημονιακή πολιτική δεν είναι τόσο η μείωση των δαπανών για την υγεία –βεβαίως σημαντική παράμετρος- αλλά η επέμβαση της πολιτικής και οικονομικής τάξης στην διαμόρφωση του ιατρικού λόγου, δηλαδή στην αλλαγή της οπτικής του απλού πολίτη για την υγεία, έτσι ώστε αυτός να αποδεχτεί -με επιχειρήματα δήθεν ορθολογικά –την υποταγή του στο πολικό λόγο, δηλαδή να αποδεχτεί ότι υπεύθυνος για την υγεία του δεν είναι μόνο ο γιατρός, αλλά και ο ίδιος, γιαυτό ως πολίτης χρειάζεται κατά κύριο λόγο πειθάρχηση και μετά αγωγή υγείας.
Οι πολίτες της χώρας μας αισθάνονται τελείως «ανοχύρωτοι» όχι μόνο απέναντι στη φτώχεια αλλά και απέναντι στην αρρώστια. Το ΕΣΥ καταρρέει, όχι μόνο γιατί υπάρχουν δραματικές ελλείψεις προσωπικού, εξοπλισμού και υλικών, αλλά και επειδή εξαθλιώνονται καθημερινά (μισθολογικά και εργασιακά) αυτοί που το στηρίζουν χρόνια τώρα με το ζήλο και το φιλότιμό τους.
Μέσα σε αυτή τη δίνη η πολιτική της λιτότητας και της ασυδοσίας προσπαθεί με επιχειρήματα εκσυγχρονισμού του κράτους να πείσει τους “άφωνους” πολίτες ότι οι γιατροί τους εξαπατούν, οι ίδιοι συμμετέχουν σε μια ανίερη συμμαχία με τους γιατρούς και έρχονται αυτοί δηλ οι πολιτικοί μέσα από θεσμικές ρυθμίσεις να τον τους προστατέψουν, αντικαθιστούν την πολιτική της υγείας με την πολική οικονομία δηλαδή με την πολιτική διαχείριση των σωμάτων και της οπτικής των πολιτών.
Η λέξη εξορθολογισμός είναι ο «φερετζές» της πιο βάρβαρης λιτότητας στον τομέα της Υγείας. Οι στομφώδεις εξαγγελίες του Υπουργού Υγείας και των παρατρεχάμενων του, μιλά για το «νοικοκύρεμα της σπατάλης» για χτύπημα της διαφθοράς, της μίζας και των κομπιναδόρων είναι το προπέτασμα καπνού για να κρύψουν από τον λαό τις άγριες κρατικές περικοπές σε δημόσιες υγειονομικές, φαρμακευτικές και κοινωνικές παροχές, αλλά κύρια να εκτρέψουν τη συζήτηση από το χώρο της ιατρικής όπου ασκείται η υγεία στη βιοπολιτική για το άτομο ή για να το πούμε απλά στη χειραγώγηση των πολιτών με πολιτικούς όρους.
Ο ΕΟΠΥΥ έχει μετατραπεί σε ένα μηχανισμό οικονομικής αφαίμαξης των ασφαλισμένων και πριμοδότησης των «εθνικών /πολιτικών εργολάβων» της Υγείας.
Η ψυχική Υγεία, τη στιγμή της εκτίναξης της ψυχικής νοσηρότητας στα ύψη, εγκαταλείπεται πλήρως, τα κονδύλια περικόπτονται σχεδόν κατά 50%, συρρικνώνονται υπηρεσίες, απολύονται εργαζόμενοι στις ψυχικές δομές και οι άποροι ψυχικά ασθενείς οδηγούνται στον «κοινωνικό Καιάδα»..
Την ίδια ώρα η εξωνοσοκομειακή περίθαλψη έχει μεταβληθεί σ΄ ένα καθημερινό μαρτύριο για τους ασφαλισμένους ακόμα και για το στοιχειώδες, την εξασφάλιση δηλαδή των απαραίτητων φαρμάκων και των αναγκαίων εργαστηριακών εξετάσεων.
Χρέος όλων μας είναι να μην επιτρέψουν να πληρώσουν τη διάλυση του ΕΣΥ οι ασθενείς και οι κοινωνικά αδύναμοι. Οφείλουμε όλοι μας , να υπερασπίζονται με σθένος την ευχερή και δωρεάν πρόσβαση όλων των ασθενών στα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας Πάνω απ’ όλα όμως οφείλουμε να συστρατευτούμε στον αγώνα του λαού μας για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας που εδραιώνεται στην κοινωνία και στη χώρα, και προσπαθεί να μετατρέψει το σύνολο του λαού σε αντικείμενο βιο-πολιτικής διαχείρισης.

Περισσότερα »

ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΕ! Μην είδατε την Άννα…

Με την πλάτη στον τοίχο εδώ και καιρό, έχοντας στο πολιτικό της μητρώο την πρωτοφανή αισχύνη της «χρονιάς χωρίς βιβλία» στα σχολεία και την απόπειρα διάλυσης των πανεπιστημίων, στιγματισμένη απ’ τον υπέρμετρο ζήλο εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής στο υπουργείο της, λίγο πριν της χρεωθεί το ολοκληρωτικό ναυάγιο του πολυδιαφημισμένου (απ’ την ίδια) Νέου Σχολείου και το πιθανό κραχ των πανελλαδικών εξετάσεων, η φιλόδοξη για μέλλουσα ηγήτωρ κ. Διαμαντοπούλου δραπέτευσε απ’ τον τόπο του εγκλήματος! Άφησε το υπουργείο παιδείας και πήγε στο απάνεμο λιμάνι του υπουργείου ανάπτυξης, γνωστός χώρος απ’ τα πρώτα Σημιτικά της βήματα.

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε πολύ σκληρά, μέσω του Υπουργείου Παιδείας, να προβάλλει τον εαυτό της ως ηγετική φυσιογνωμία ποντάροντας σε άκρως νεοφιλελεύθερες και σκληρές πολιτικές, να δώσει πειστικά διαπιστευτήρια στα αφεντικά, ντόπια και ξένα, για την προθυμία και τον ζήλο της, αποδεικνυόμενη, συχνά- πυκνά, «βασιλικότερη των βασιλέων», να δείξει ότι αυτή μπορεί να τα βάλει με τις «συντεχνίες» των δασκάλων, των καθηγητών, των πανεπιστημιακών. Χρησιμοποίησε ως όχημα τα επαίσχυντα μνημόνια και ως δύναμη την τρομοκρατία των ΜΜΕ, αλλά απέτυχε παταγωδώς! Γιατί;

Πρώτα- πρώτα γιατί βρήκε μπροστά της ένα φράγμα αντιστάσεων από δασκάλους, καθηγητές, μαθητές, γονείς, φοιτητές, πανεπιστημιακούς, που αποκάλυπταν τα ψέματά της, ξεσκέπαζαν τις πραγματικές δόλιες προθέσεις της, έβαζαν φρένο στα σχέδιά της.

 Ύστερα γιατί οι μνημονιακές πολιτικές έπαψαν πια να πείθουν ως «αναγκαίο κακό», ως «μοναδική διέξοδος». Δεν υπολόγισε πως ο λαός, μπορεί να διστάζει για την τελική σύγκρουση και να φοβάται την ριζική αλλαγή, αλλά μισεί, έτσι κι αλλιώς, τον δυνάστη του και τον εκδικείται όπως, όσο και όταν μπορεί!

Τέλος, είναι και τα σημάδια του σώματος: Κάτι στο γεμάτο αλαζονεία ανασήκωμα του φρυδιού, κάτι στο στυφό χαμόγελό της, κάτι άλλο στις γωνίες των χειλιών της, όταν «στριμώχνεται» πολιτικά, λίγο το παγωμένο βλέμμα της, λίγο η ψυχρότητα της φωνής, λίγο το «τούτο», λίγο το «κείνο» της, την κάνουν αντιπαθητική, δείχνουν πως η γυναίκα αυτή έχει μια κακή αύρα γύρω της!

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η κ. Διαμαντοπούλου να έρχεται τεταρτοπέμπτη στις δημοσκοπήσεις δημοφιλίας, τόσο μέσα στο κόμμα της, όσο και στην κοινή γνώμη γενικότερα. Ήταν καιρός να θερίσει κάποιες απ’ τις θύελλες που έσπειρε εδώ και δυο χρόνια περίπου στο χώρο της παιδείας και όχι μόνο. Ήταν καιρός να πληρώσει την πρώτη δόση της τίσης για την ύβρη που διέπραττε αυτά τα χρόνια!

http://anexartitosima.wordpress.com

Περισσότερα »

«Μάθε παιδί μου γράμματα, αλλιώς θα με απολύσουν»

Πόλεμος στη Νέα Υόρκη για τη δημοσίευση της λίστας αξιολόγησης των δασκάλων
άρθρο της Κίττυ Ξενάκη από τα “Νέα” (Τρίτη 06 Μαρτίου 2012)

Ονομα, επώνυμο, το σχολείο όπου διδάσκουν και τη βαθμολογία που συγκέντρωσαν: όλα αυτά τα στοιχεία περιλαμβάνουν οι πίνακες αξιολόγησης των 18.000 και πλέον δασκάλων και καθηγητών στα δημόσια σχολεία που δημοσίευσε ο Δήμος Νέας Υόρκης. Δεν το έκανε οικειοθελώς, του το επέβαλε δικαστική εντολή. Είχε προηγηθεί μια σκληρή νομική μάχη ανάμεσα στα τοπικά ΜΜΕ, που αξίωναν τη δημοσίευση των αξιολογήσεων στο όνομα της διαφάνειας και του δικαιώματος των γονιών να ξέρουν ποιος μορφώνει (;) τα παιδιά τους, και στο συνδικάτο των καθηγητών, που επιμένει ότι το σύστημα αξιολόγησης των επαγγελματιών της εκπαίδευσης είναι «λανθασμένο και αναξιόπιστο». Ολα αυτά, σε μια περίοδο έντονης συζήτησης για την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης στις ΗΠΑ, την αποτελεσματικότητα των επίσημων συστημάτων αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και τους μηχανισμούς που καθορίζουν αν οι τελευταίοι αξίζουν ή όχι να παραμείνουν στη θέση τους.

Το σύστημα βαθμολόγησης των καθηγητών στα δημόσια σχολεία της Νέας Υόρκης μετρά αρκετά χρόνια ζωής, το εμπνεύστηκε το τοπικό υπουργείο Παιδείας προκειμένου να καθορίζει το επίπεδο του μισθού κάθε εκπαιδευτικού, αν θα αποκτήσει μόνιμη θέση ή αν, αντιθέτως, θα απολυθεί. Βασίζεται στη βαθμολογία που λαμβάνουν οι μαθητές σε δύο εξετάσεις, οι οποίες πραγματοποιούνται στο τέλος της σχολικής χρονιάς, η μία στον τομέα των μαθηματικών και η άλλη σε εκείνον της κατανόησης κειμένου. Μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή, το σύστημα προσδιορίζει τον βαθμό που μπορεί να ελπίζεται ότι θα πάρει ο μαθητής: αν τον ξεπεράσει, ο καθηγητής λαμβάνει θετική ή πολύ θετική αξιολόγηση. Αν αποδειχθεί κατώτερος των προβλέψεων, η αξιολόγηση του καθηγητή είναι αρνητική.

Οι πίνακες ανέκαθεν προορίζονταν αποκλειστικά για εσωτερική χρήση, τον περασμένο Αύγουστο όμως πολλά τοπικά ΜΜΕ αξίωσαν την αποκάλυψή τους. Η Δικαιοσύνη τους έδωσε τελικά δίκιο και την περασμένη Παρασκευή η Νέα Υόρκη έγινε η δεύτερη πόλη των ΗΠΑ που δημοσιοποιεί πίνακες αξιολόγησης των εκπαιδευτικών – ανάλογη απόφαση είχε λάβει το Λος Αντζελες το 2010. Το Συνδικάτο Καθηγητών της Νέας Υόρκης αντέδρασε με μια ολοσέλιδη καταχώριση στις ίδιες εφημερίδες που δημοσίευσαν τους πίνακες. Το μήνυμα – «Αυτός δεν είναι τρόπος αξιολόγησης ενός καθηγητή!» – συνοδευόταν από μια επιστολή καταγγελίας του συστήματος υπογεγραμμένη από τον πρόεδρο του Συνδικάτου Μάικλ Μάλγκριου. Οπως εξηγούν οι «New York Times», το σύστημα δεν λαμβάνει υπόψη του ούτε αν ο μαθητής έχει αλλάξει τάξη προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, ούτε τον αριθμό των μαθητών που έχει υπό την ευθύνη του ένας καθηγητής, ούτε αν αυτός είναι δίγλωσσος, ούτε αν χρειάστηκε στη διάρκεια της χρονιάς να πάρει αναρρωτική άδεια. Ο υπουργός Παιδείας των ΗΠΑ, πάντως, Αρνι Ντάνκαν τάχθηκε εκ των υστέρων υπέρ της δημοσιοποίησης των αξιολογήσεων• όπως είπε, η σιωπή γύρω από την ποιότητα των καθηγητών «δεν αποτελεί εναλλακτική επιλογή». Υπέρ δήλωσε και ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ο Μάικλ Μπλούμπεργκ – ο οποίος μάλιστα απειλεί να κλείσει έως και 33 δημόσια σχολικά ιδρύματα λόγω κακής ποιότητας παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών.

Περισσότερα »

Η γοητεία της κομματικής αυθεντίας. " Για την πολιτική του ΚΚΕ εν μέσω κοινωνικής κρίσης"

Του Χρήστου Καραγιαννίδη

Είναι μεγάλη υποκρισία εκείνοι που βάζουν πλάτη να περάσει αυτή η «ανθυγιεινή» πολιτική, να έρχονται τώρα να πουλάν φιλανθρωπία. Εκτελούν εντολές της Ε. Ε. και της κυβέρνησης, για αντιμετώπιση ακραίων φαινομένων φτώχειας. 

Ανακοίνωση-«κριτική» του  ΠΑΜΕ Δράμας για την ίδρυση κοινωνικού ιατρείου-φαρμακείου στην πόλη.

Μετά από τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ και για το κίνημα των κοινωνικών παζαριών, οι οποίες καταγγέλλονται επίσης, και μάλιστα με πανομοιότυπο τρόπο, έχω αρχίσει να πιστεύω πως η ηγεσία του ΚΚΕ είναι σε δύσκολη θέση.

Έχοντας μείνει έξω από όλες κοινωνικές διεργασίες στην περιοχή όλα αυτά τα χρονιά, η κομματική ηγεσία του ΚΚΕ αδυνατεί να κατανοήσει και τα αυτονόητα. Κι όσο αδυνατεί, τόσο ρίχνει τσιμέντο στις οργανώσεις της, μήπως και οικοδομηθεί το γρανιτένιο φρόνημά τους.

Τη στιγμή που πολίτες παίρνουν τη τύχη στα χέρια τους κι οργανώνουν αντιστάσεις και δίκτυα αλληλεγγύης, τη στιγμή που πολίτες αποφασίζουν να συγκρουστούν με τις λογικές των χαρατσιών της κυβέρνησης αμφισβητώντας την αστική νομιμότητα, η ηγεσία του ΚΚΕ βγάζει το κομματικό άροτρο για να σκάψει μια υγειονομική τάφρο γύρω από το κόμμα. Κι αν αυτό δεν έχει και πολύ σχέση με κομμουνισμό και αριστερά, λίγη σημασία έχει για την ηγεσία του κόμματος. Κι αν η πρακτορολογία και οι συνομωσιολογικές εξηγήσεις απέχουν έτη φωτός από μια αριστερή ηθική, πάλι λίγο τους ενδιαφέρει εκεί στον Περισσό.

Όμως κι ο κόσμος του ΚΚΕ βρίσκεται κι αυτός σε δύσκολη θέση. Πώς να εξηγήσει ότι τη στιγμή που τα πάντα καταρρέουν, η γραμμή του κόμματος είναι συνταγή για τη λέπρα -- όπου λέπρα, τα υπόλοιπα κομμάτια της αριστεράς που συνεργάζονται για να φτιάξουν άμυνες και να ξανασυναρμολογήσουν την κοινωνία; Κι αν κάποιος σύντροφος του ΚΚΕ δεν έχει ν’ αγοράσει αγροτικά προϊόντα από το σούπερ μάρκετ, θα διαπράξει έγκλημα καθοσιώσεως αν περάσει από το κοινωνικό παζάρι;  Κι αν κάποιος σύντροφος του ΚΚΕ είναι ανασφάλιστος και δεν έχει πού να απευθυνθεί για να λύσει ένα πρόβλημα υγείας ή για να προμηθευτεί τα φάρμακά του, θα διαγράφει ως προδότης του κόμματος αν πάει στο κοινωνικό ιατρείο-φαρμακείο για να τον βοηθήσουν; Η εργατική τάξη θα πρέπει να έχει δηλαδή ιώβεια υπομονή και να περιμένει τον σοβιετικό κομμουνισμό για να σωθεί από την απελπιστική θέση που την έχουν φέρει η πολιτικές των μνημονίων; Και μεχρι τότε τι;

Μπορεί να είναι δύσκολο για μια θρησκευτική σέχτα να κατανοήσει τον κόσμο έχοντας θρησκευτικοποιήσει τα πάντα. Νομίζω όμως ότι για τον κόσμο του ΚΚΕ δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει πως οι αγώνες δίνονται με πολιτικούς όρους κι όχι με θρησκευτικούς.


Ας κατανοήσουμε, σε τελική ανάλυση, ότι ο ταξικός αντίπαλος δεν είναι οι αλληλέγγυοι του κοινωνικού ιατρείου ούτε οι αλληλέγγυοι των κοινωνικών παζαριών. Εκτός κι αν ασπάζονται την γνωστή (παραποιημένη ελαφρώς) ρήση, πας μη κομμουνιστής βάρβαρος. Όπου κομμουνιστής, η αγιοποιημένη εικόνα του Στάλιν. 

Περισσότερα »

Ανακοίνωση της Δ.Ο.Ε για την αξιολόγηση

Συνάδελφοι,
Στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο κόσμος της εργασίας βιώνοντας με τον πιο άγριο τρόπο τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης μέσω των αλλεπάλληλων μνημονιακών μέτρων που έχουν μετατρέψει τις ζωές μας σε κόλαση, η κυβέρνηση πιστεύει ότι είναι η κατάλληλη εποχή για την εφαρμογή αντιδραστικών μέτρων και ρυθμίσεων που επί χρόνια σχεδίαζε χωρίς να τολμάει την υλοποίησή τους...


Την ώρα που η εκπαίδευση και οι εκπαιδευτικοί στην πατρίδα μας βρίσκονται στο επίκεντρο της πιο βάρβαρης επίθεσης των τελευταίων 50 χρόνων, την ώρα που οι μισθοί μας έχουν μετατραπεί σε φιλοδώρημα και οι νέοι συνάδελφοι έχουν παραδοθεί στην απόλυτη ένδεια των 639 ευρώ το μήνα, τώρα που η παιδεία υποχρηματοδοτείται, που τα σχολεία δεν έχουν βιβλία, που οι σχολικές επιτροπές δεν καλύπτουν ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες για θέρμανση και κιμωλίες, η Υπουργός Παιδείας φέρνει στο προσκήνιο το μπαμπούλα της αξιολόγησης, συνδέοντάς την επίδοση των μαθητών με τις πενιχρές αποδοχές των εκπαιδευτικών αλλά και με τον εφιάλτη της απόλυσης.
Το νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο (Ν. 4024/2011) της εξαθλίωσης συνδέει τη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη με την αξιολόγηση. Θέτει φραγμούς με μια σειρά από αυθαίρετες ποσοστώσεις, ανοίγοντας – μέσω της αξιολόγησης – και τον καιάδα των απολύσεων.
Είναι εμφανής ο στόχος να απαλλαγεί το κράτος από τις διαχρονικές του ευθύνες και να υποδειχθεί ως μοναδικός υπαίτιος των προβλημάτων της εκπαίδευσης ο εκπαιδευτικός, ο οποίος θα πρέπει να είναι και ευχαριστημένος με τα ψίχουλα που του παρέχουν ως ανταμοιβή για την προσφορά του.
Στο νέο σχολείο που προετοιμάζεται ο εκπαιδευτικός εκτός από ενδεής θα πρέπει να είναι πειθήνιος και υποταγμένος. Απόλυτα χειραγωγημένος από την κεντρική εξουσία και απόλυτα μόνος από υπεράσπιση. Όλο αυτό το αυταρχικό, αντιεκπαιδευτικό πλέγμα, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από κανένα. Υπάρχει μια ξεκάθαρη απάντηση όλων: Φτάνει πια, ως εδώ.
Οι εκπαιδευτικοί δεν αποδέχονται τον εργασιακό μεσαίωνα που τους επιβάλλουν. Με αυτό το περιβάλλον και αυτά τα δεδομένα αρνούνται να παραδοθούν ως εξιλαστήρια θύματα της κακοδαιμονίας της ελληνικής εκπαίδευσης.
Ο Κλάδος των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης με αποφάσεις των Γενικών του Συνελεύσεων έχει ταχθεί καθαρά υπέρ της αυτοαξιολόγησης του εκπαιδευτικού και της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου. Μιας αξιολόγησης που καμιά σχέση δεν έχει με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης.
Η αξιολόγηση που προτείνουμε πρέπει να λειτουργεί ως ανατροφοδοτικός μηχανισμός της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Να αξιολογεί το σύνολο των εμπλεκομένων στην εκπαιδευτική διαδικασία (υποδομές, αναλυτικά προγράμματα, βιβλία, επιμόρφωση, συνθήκες άσκησης εκπαιδευτικού έργου), να κινείται στους άξονες προγραμματισμός, στοχοθεσία, παρακολούθηση και αξιολόγηση από συλλογικά όργανα (Σύλλογος Διδασκόντων σε συνεργασία με το Σχολικό Σύμβουλο), να έχει στόχο την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου και τη βελτίωση του εκπαιδευτικού και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ταυτίζεται με τη διαδικασία βαθμολογικής κατάταξης και μισθολογικής εξέλιξης. Η διαδικασία της αξιολόγησης οφείλει να απαντά στα εξής ερωτήματα : 1. Τι προγραμματίζεται. 2. Πώς εφαρμόζεται, αυτό που προγραμματίζεται, στην πράξη. 3. Τι αξιολογείται. 4. Πώς αποτιμάται το τελικό αποτέλεσμα. 5. Ποιες πρωτοβουλίες πρέπει να αναληφθούν για τη βελτίωση τις προσπάθειας. Για μας η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου αφορά εκείνη τη διαδικασία που θα συνδέει το προϊόν της αξιολόγησης, είτε της σχολικής μονάδας, είτε της ευρείας περιφέρειας με μέτρα διορθωτικά τόσο σε οικονομική κατεύθυνση όσο και σε διδακτική και παιδαγωγική. Η διαρκής επιμόρφωση, η πλήρης υλικοτεχνική υποδομή, ο συμβουλευτικός ρόλος των στελεχών της εκπαίδευσης και μόνο, είναι κάποιες από τις δικλείδες που ασκούν προωθητικό ρόλο στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου.
Ο εκπαιδευτικός και το έργο του δεν κρίνονται από μονοπρόσωπα αλλά από συλλογικά όργανα, το δε αποτέλεσμα της κρίσης σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι προϊόν αποκλειστικά αξιολογικής έκθεσης και δε είναι δυνατό να χρησιμοποιείται ως πειθαρχικό μέτρο και να συνδέεται με την υπηρεσιακή, μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη του εκπαιδευτικού. Τόσο στον προγραμματισμό, στο σχεδιασμό και στην αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου βασική και καθοριστική είναι η συμμετοχή του Συλλόγου Διδασκόντων σε συνεργασία με το σχολικό Σύμβουλο.
Εκείνο που πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους και ιδιαίτερα από τα εμπλεκόμενα μέρη είναι, ότι για να εφαρμοστεί και ιδιαίτερα να πετύχει ένα σύστημα αξιολόγησης, πρέπει να συζητηθεί και να τύχει της αποδοχής τόσο από την πλευρά των αξιολογητών, όσο και των αξιολογούμενων. Από το προϊόν της αξιολογικής διαδικασίας πρέπει να προκύπτει όφελος, ποιότητα και αναβάθμιση της ίδιας της εκπαίδευσης.
Υπάρχει κατηγορηματική διαφωνία με τα νομοθετήματα των τελευταίων χρόνων (Ν. 3848/10, Ν. 4024/11) γιατί είναι φανερό ότι στόχος τους δεν είναι η αναβάθμιση του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου αλλά η χειραγώγηση των εκπαιδευτικών η κατηγοριοποίηση των σχολείων και σε τελική ανάλυση η δημιουργία εκείνων των συνθηκών που θα μετατρέπουν τον εκπαιδευτικό σε ένα φοβισμένο και άβουλο όργανο που άκριτα και κάτω από τον φόβο τιμωρητικών διατάξεων θα εφαρμόζει όσα του επιβάλλονται.
Οι πρόσφατες δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας και οι προθέσεις της κυβέρνησης – μέσω του προγραμματισμού της Διεύθυνσης Σπουδών, φανερώνουν ότι επιθυμούν, η αξιολόγηση στην εκπαίδευση να αφορά μόνο τον εκπαιδευτικό και να έχει αυστηρά ελεγκτικό διοικητικό χαρακτήρα απαλλάσσοντας την Πολιτεία από τις τεράστιες ευθύνες της. Ο εκπαιδευτικός αντιμετωπίζεται ως αυτός που ανά πάσα στιγμή χρειάζεται πολλαπλούς αξιολογητές, σχολικό σύμβουλο και διευθυντή με τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι του για να αποδώσει.
Η πραγματικότητα όμως αποδεικνύει ότι η Πρωτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας λειτουργεί κυρίως χάρη στην ευσυνειδησία και το φιλότιμο του Έλληνα εκπαιδευτικού. Τα σχολεία λειτουργούν, σήμερα, με σοβαρές ελλείψεις στα βιβλία, χωρίς χρήματα, χωρίς πετρέλαιο, με εκπαιδευτικούς που είναι οικονομικά εξαθλιωμένοι και που η Κυβέρνηση θέλει να είναι υποταγμένοι και να μην προβάλουν αντιστάσεις.
Ο κλάδος των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης από τη δεκαετία του ΄80 έχει δώσει μεγάλες και νικηφόρες μάχες για την κατάργηση του επιθεωρητή και του επιθεωρητισμού και τις δεκαετίες του ΄90 και του ΄00 έχει συγκρουσθεί με επιτυχία με τις προσπάθειες επιβολής εξωτερικών αξιολογητών στην εκπαίδευση και έχει αποτρέψει την επιβολή της αξιολόγησης που ήταν έξω από τις θέσεις του. Το ίδιο θα κάνει και σήμερα με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα .
Το Δ.Σ. της ΔΟΕ είναι κατηγορηματικά αντίθετο σε αυτή την μορφή αξιολόγησης – χειραγώγησης που προσπαθεί να επιβάλλει η Κυβέρνηση και καλεί το Υπουργείο Παιδείας να μη προχωρήσει στην υλοποίησή της, σε διαφορετική περίπτωση η αντίδραση του οργανωμένου κλάδου θα είναι τέτοια που θα ανατρέψει για άλλη μια φορά τα σχέδιά τους.

ΟΧΙ στην αξιολόγηση- χειραγώγηση των εκπαιδευτικών.
ΟΧΙ στην κατηγοριοποίηση μαθητών και σχολείων.
Ακώλυτη βαθμολογική και μισθολογική εξέλιξη.
Κατάργηση του νομικού πλαισίου για την αξιολόγηση Ν. 3848/10 και 4024/11.
Παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στα σχολεία.

Περισσότερα »

B. d' Holbach: Ο αυλικός και η πολιτική εξουσία

Ο άνθρωπος της αυλής και οι ιδιότητές του.

Θα επιχειρήσουμε να απεικονίσουμε τον άνθρωπο της αυλής με βάση κάποιες θεμελιώδεις υποτυπώσεις που παρουσιάζει ο Χόλμπαχ στο δοκίμιό του: η τέχνη της κοινωνικής αναρρίχησης. Το ερώτημα που αναφύεται ευθύς εξαρχής είναι τούτο: γιατί μας ενδιαφέρει μια τέτοια απεικόνιση; Επειδή η πολιτική κοινωνία γενικά και πιο ειδικά η ελλαδική πολιτική κοινωνία βρίθει από τέτοιους ανθρώπους. Πόσοι αυλοκόλακες, αισχροί πολιτικάντηδες παντός ιδεολογήματος, δεν εμφανίζονται μεταμφιεσμένοι στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, ανάλογα με τις περιστάσεις και τον εκάστοτε μονάρχη τους; Σύμφωνα με τον Χόλπμαχ, ο άνθρωπος της αυλής είναι αμφίβιο ζώο, έμπλεο αντιφάσεων. Τι συμβαίνει στ’ αλήθεια; Πρόκειται για μια ζωώδη κατάσταση ανθρώπων που παρουσιάζονται με διαφορετικά πρόσωπα. Βλέπουμε τον αυλικό να εμφανίζει θυμικές μεταβολές και ανάλογες συμπεριφορές. Απέναντι σε κοινούς πολίτες που δεν αισθάνονται την ανάγκη του περιβάλλοντος της αυλής, ο αυλικός συμπεριφέρεται αλαζονικά. Απέναντι όμως στον ηγεμόνα δουλικά. Αυτά τα ζώα της αυλής είναι, κατά τον Χόλμπαχ, αποκρουστικά φιλάργυρα και αχόρταγα άπληστα: υπάρχει έστω και ένας από τους ημέτερους αυλικούς της πολιτικής, για παράδειγμα, που να μη συγκεντρώνει αυτά τα γνωρίσματα; Αλλά πώς ανθούν και συνεχώς πολλαπλασιάζονται τέτοια σπάνιου είδους ζώα; Φροντίζει ο εκάστοτε πολιτικός άρχοντας και όλο το θεσμικό επιτελείο να τα εξυπηρετούν με πάσα ενδελέχεια. Γιατί; Επειδή χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρχει ούτε άρχοντας ούτε εξουσία. Ολόκληρο το κράτος δεν μπορεί να υπάρχει. Έχει ανάγκη από στρατιές αυλικών, γιατί μόνο αυτοί καταφέρνουν να σιγάσουν τη φωνή της συνείδησης και της λογικής μέσα τους, προκειμένου να ανταποδίδουν την «ευγνωμοσύνη» του κράτους προς το πρόσωπό τους με φιλοφροσύνες, με τυφλή υποταγή στα κελεύσματά του, με κολακείες και μικροπρέπειες.

Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι μπολιασμένος με αυτοσεβασμό, με στοιχειώδη αιδώ, με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια. Σχεδόν πάντοτε η ψυχή του εξανίσταται, όταν κάποιος ή κάτι πάει να την ταπεινώσει. Γιατί η ψυχή του αυλικού δεν εξανίσταται, τη στιγμή που καθημερινά εξευτελίζεται; Επειδή αυτός έχει υποστεί ειδική εκπαίδευση, για να δαμάζει ή να προλαμβάνει τέτοιες αντιδράσεις της ψυχής του. Μάχες ολόκληρες διεξάγει για να γίνει αυλικός, απαράμιλλο «ηρωισμό» επιδεικνύει για να αναισθητοποιείται, για να φτάνει, καταπώς σημειώνει ο Χόλμπαχ, «στο απαιτούμενο σημείο αναισθησίας που τον οδηγεί στην εξουσία». Το γένος των αυλικών έτσι αποδεικνύεται «ανώτερο» από κάθε φιλόσοφο και ευσεβή άνθρωπο. Ουδείς από τις δύο τελευταίες κατηγορίες μπόρεσε ποτέ να υπερνικήσει τον αυτοσεβασμό του, να συντρίψει την ευαισθησία της ανθρώπινης φύσης του, να κατατροπώσει τα συναισθήματά του. Μόνο ο αυλικός το κατορθώνει αυτό. Αυτός εδώ «είναι όπως το λιωμένο κερί, έτοιμο να πάρει όποιο σχήμα του δώσουν» (Χόλμπχ). Και όταν ένα τέτοιο γένος αυλικών και τεθλιμμένων δουλοφρόνων κυβερνά μια χώρα, τότε όχι μόνο την εκχωρεί, με το σχήμα του εθνικού μειοδότη, στα συμφέροντα των ξένων αφεντικών του, αλλά το θεωρεί και τιμή να καταδεικνύεται ως τέτοιος μειοδότης. Έτσι εξηγείται καλύτερα και κάθε «αγέρωχη» δήλωση, εκ μέρους των εκάστοτε αχυρανθρώπων της αυλικής πελατείας, για την αναγκαιότητα να υποθηκεύεται η εθνική ανεξαρτησία. Πώς θα μπορούσε να συμβαίνει το αντίθετο, όταν «ένας καλός αυλικός είναι τόσο απορροφημένος στην ιδέα του καθήκοντός του, ώστε συχνά να κομπάζει ότι κάνει πράγματα, τα οποία δεν θα ανεχόταν ποτέ ένας έντιμος υπηρέτης» (Χόλπμαχ).

Περισσότερα »