Κάθε κυρίαρχη ομάδα, επειδή προσπαθεί να διατηρηθεί στην εξουσία και δεν παραδίνει ποτέ την εξουσία εθελοντικά, εξηγεί την κρίση με τα δικά της κριτήρια και επιχειρεί να την ελέγξει με την αντικατάσταση των παλαιών ανυπόληπτων και αναποτελεσματικών μεθόδων διακυβέρνησης με νέες και καταλληλότερες.
Όταν αδυνατεί να ανακαλύψει και εφαρμόσει νέες μεθόδους εφευρίσκει νέες ονοματοδοσίες των παλιών μεθόδων και οργάνων διακυβέρνησης, που το μόνο που κατορθώνουν είναι να επιφέρουν σύγχυση και παραπλάνηση στο λαό. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο άλλαξε ονομασίες Υπουργείων πχ [Υπουργείο Προστασία του Πολίτη] αλλά και γενικότερα την σημασία των λέξεων που χρησιμοποιεί. Έτσι, επικαλούμενο και το φιλολαϊκό παρελθόν του, κατάφερε και έγινε σε μεγάλα τμήματα του λαού αποδεκτό το σκεπτικό όπου στήριξε τις ολέθριες για τον τόπο επιλογές του. Με τις φράσεις τους και τις καμουφλαρισμένες ορολογίες τους οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ αποκρύπτουν το ουσιαστικό και αποσπούν την προσοχή μας από το πιο σημαντικό.
Οι πολιτικοί παίρνουν αποφάσεις και κάθε απόφαση είναι πράξη [ επιτέλεση ] με τη οποία πραγματοποιείται εκλογή ανάμεσα σε μερικές δυνατότητες, γεγονότα και τάσεις. Με τις πράξεις [ λεκτικές πράξεις] τους οι πολιτικοί ταυτόχρονα ερμηνεύουν την κατάσταση, δηλ. δίνουν σε όλα ορισμένο νόημα. Με την πολιτική πράξη όλα παίρνουν ορισμένο φώς,[για την πατρίδα ] επειδή μ’ αυτήν προωθείται η πρακτική διάκριση ανάμεσα στο ουσιαστικό [έθνος πατρίδα θρησκεία οικογένεια] και δευτερεύον, [χρήμα ] σ’ αυτό που είναι δυνατό να αναβληθεί και σ’ αυτό που δεν περιμένει, στο επείγον και σ’ εκείνο που είναι δυνατό να παραμεληθεί.
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επέλεξε να υπογράψει το μνημόνιο και συνεχίζει να επιλέγει την εφαρμογή εντολών εις βάρος του λαού, που εκπροσωπεί, προσδιόρισε και την ταυτότητά της. Οι διαβεβαιώσεις της για υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στη δημόσια περιουσία, [ στην πραγματικότητα το ξεπούλημά της] η έκκληση στην εθνική ομοψυχία,[στην πραγματικότητα ο περιορισμός της κριτικής και των αντιδράσεων βλ ομιλία του ΓΑΠ στην κοινοβουλευτική του ομάδα] οι υποσχέσεις για εγκαθίδρυση καθεστώτος αξιοκρατίας [στην πραγματικότητα η άρση μονιμότητας των δημοσίων υπάλληλων] είναι οι νέες ονοματοδοσίες σε συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές που είναι αντίστοιχες του μετεμφυλιακού κράτους. Αν αυτό δεν γίνει συνείδηση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού κάθε οργανωμένη αντίδραση θα παγιδεύεται σε αναλύσεις των επιμέρους επιλογών (πρέπει να πουληθεί η μια ή άλλη ΔΕΚΟ, δουλεύουν ή όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι κλπ.) και αναζήτηση επιχειρημάτων για απόδειξη του αυτονόητου.
Αναρωτιέται κανείς, όταν οδεύουμε προς εξαθλίωση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού για ποια σωτηρία της χώρας ισχυρίζονται οι κυβερνώντες ότι αγωνίζονται; Ακόμα και στο βασικό τους συλλογισμό αντιφάσκουν προδήλως κι ανερυθριάστως. Καταστρέφουν τη χώρα επικαλούμενοι τη σωτηρία της.
Εκτός κι αν ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέλαβε μαζί με τους εγχώριους κυβερνήτες να υποκαταστήσει την πολιτική με τη θεολογία. Πάντα είμαστε ελεύθεροι να πιστεύουμε στην άλλη ζωή και τη Δευτέρα παρουσία όπου θα βρούμε την ευτυχία.
