του ΓΡΗΓΟΡΗ Ι. ΤΖΙΜΑ
Σχολικός Συμβούλος
Πρώην Δ/ντής Α/θμιας Εκπ/σης Ν. Ιωαννίνων Σε μια εποχή που οι κοινωνικοί αγώνες λιγοστεύουν και οι φωνές διαμαρτυρίας εξασθενούν, το συνδικαλιστικό κίνημα έχει εισέλθει τα τελευταία 2-3 χρόνια σε φάση επιταχυνόμενης διάλυσης. Υφίσταται κρίση περιεχομένου και στόχων. Συνδικαλιστές και συνδικαλιζόμενοι βρίσκονται σε «χειμερία νάρκη», με αποτέλεσμα ο θεσμός του συνδικαλισμού που για πολλά χρόνια έπαιξε έναν θεμελιώδη ρόλο στις σχέσεις εργοδοτών εργαζομένων, να περνά μια δύσκολη μετάβαση.
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι των λαϊκών και μεσαίων τάξεων ενώ πιστεύουν ότι το εργασιακό μέλλον μπορεί να είναι χειρότερο από το παρόν, δεν βλέπουν το συνδικαλισμό ως «ανάχωμα» στην επερχόμενη λεηλασία του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι και οι υπάλληλοι ζουν με το διαρκή φόβο της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής υποβάθμισης.
Οι εκκλήσεις των «γκλαμουράδικων κυβερνητικών ελίτ» για «προσαρμογή», «ανανέωση», «μεταρρύθμιση», προξενούν περισσότερο ανησυχία παρά παρακινούν τους εργαζόμενους σε δράση .Οι υποσχέσεις για ευημερία και καλύτερο αύριο φαίνεται ότι δεν είναι πλέον πειστικές.
Στη σημερινή κοινωνία οι «αξίες» και οι «νόρμες» έχουν αντικατασταθεί από το βιοτικό επίπεδο, την οικονομική επιφάνεια, την κατανάλωση, τις ανέσεις. Ούτε πολιτικές ιδέες, ούτε κοινωνική αλληλεγγύη, ούτε εργασιακή και συνδικαλιστική ενότητα. Μπροστά στο μέλλον θα πρέπει να θέτουμε το ερώτημα «Τι πρέπει να κάνουμε» και όχι «Τι μας περιμένει». Στον κίνδυνο της μοιρολατρίας και της παθητικότητας μπορούμε να αντιτάξουμε τη θέλησή μας, με λόγο πειστικό και πιεστικό απέναντι σε κέντρα αποφάσεων και μηχανισμούς εξουσίας.
Όλοι μας πρέπει να μετέχουμε ενεργά στο συνδικαλιστικό γίγνεσθαι, να παρεμβαίνουμε και να έχουμε πάντα ο καθένας από μας το δικό του λόγο και τη δική του πρόταση. Η πολυφωνία απόψεων καθώς και η άρνηση σε οτιδήποτε μας επιβάλλουν, έχει τη δυνατότητα να φέρει δράση και επιτυχία προσδοκιών και αγώνων. Σύμφωνα με τον Μαρξ «Η άρνηση ως δύναμη που πολεμά τη φύση και τους ανθρώπους, έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργεί ανθρώπους με κοινωνικές αφθονίες».
Κατά το Νίτσε «Η άρνηση εκδηλώνεται ως θέληση δύναμης και μπορεί να θέσει σε κίνηση όλη την ανθρώπινη ιστορία».
Η άρνηση όμως σήμερα, προϋποθέτει δομημένες θέσεις, γνώση και συνεχή πληροφόρηση, φαντασία, πρόβλεψη, εναλλακτικές προτάσεις και νέες μορφές αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν παρέλθει με το τέλος της μεταβιομηχανικής εποχής.
Σήμερα στην εποχή της αναζήτησης της πληροφορίας υπάρχει επιτακτική ανάγκη για αναθεώρηση των μορφών αγώνα του συνδικαλιστικού κινήματος.
Την τελευταία δεκαετία οι διανοούμενοι δεν αντιδρούν απέναντι στη χαοτική συμπεριφορά κέντρων εξουσίας, κυβερνητικών μηχανισμών, παγκόσμιων και εθνικών προβλημάτων.« Ζούμε στην κοινωνία των λόμπι και των χόμπι» σύμφωνα με τα λεγόμενα του Κορνήλιου Καστοριάδη.
Έτσι λοιπόν η ύπαρξη ενός σημαντικού αριθμού πολιτών που στοχάζονται για το κοινό καλό, έχοντας τη γνώση, τη θέληση και τις προτάσεις, μπορεί να βάλει φραγμούς και να κερδίσει πολλά, όχι μόνο για στενά επαγγελματικά δικαιώματα αλλά για ολόκληρη την κοινωνία.
Ας διεκδικήσουμε λοιπόν το μέλλον μας, είναι στο χέρι μας.
